«رياح» به منصور گزارش داد كه مردم مدينه شورش نموده از اوامر خليفه اطاعت نمى كنند. منصور نامه تندى بهوسيله وى به اهل مدينه نوشت و طى آن تهديد كرد كه اگر به روش مخالفت جويانه خود ادامه دهند، راه هاى بازرگانى را از خشكى و دريا به روى آن ها بسته و آن ها را در محاصره اقتصادى قرار خواهد داد و با اعزام قواى نظامى دمار از روزگار آن ها در خواهد آورد!

«رياح» مردم را در مسجد گرد آورد و برفراز منبر رفت و شروع به قرائت نامه خليفه كرد. هنوز نامه را تا آخر نخوانده بود كه فرياد اعتراض مردم از هر طرف بلند شـد و آتـش خشـم و ناراحتى آنان شعلـهور گرديـد، به طورى كه وى را بالاى منبر سنگباران كردند و او براى حفظ جان خود، از مجلس فرار كرد و پنهان گرديد... .[1]

منصور به دنبال اين جريان، تهديد خود را عملى كرد و با قطع راه هاى حمل و نقل كالا، مـدينـه را در محاصره اقتصادى قرار داد و اين محاصره تا زمان خلافت پسر وى «مهدى عباسى» ادامه داشت.[2]

امام صادق(عليه السلام) و منصور

ابوجعفر منصور از تحرك و فعاليت سياسى امام صادق(عليه السلام) سخت نگران بود. محبوبيت عمومى و عظمت علمى امام بر بيم و نگرانى او مى افزود. به همين جهت هـر از چنـدى به بهانه اى امـام را به عـراق احضار مى كرد و نقشه قتل او را مى كشيد، ولى هر بار به نحوى خطر از وجود مقدس امام برطرف مى گرديد.[3]

منصور شيعيان را در مدينه به شدت تحت كنترل و مراقبت قرار داده بود، به طورى كه در مدينه جاسوسانى داشت كه كسانى را كه با شيعيان امام صادق(عليه السلام)