داشتند و وجود آن ها همواره نيروبخش جنبش هاى اسلامى مسلمانان مدينه به شمار مى رفت.

در زمان خلافت منصور، پيشواى ششم و بعد از رحلت آن حضرت، فرزند ارجمندش موسى بن جعفر(عليه السلام) مركز ثقل مبارزات اسلامى به شمار مى رفتند و مدينه كانون گرم جنبش ها و نهضت هاى اصيل اسلامى برضد استبداد و خودكامگى زمام داران ظالم محسوب مى شد.

مدينه در محاصره اقتصادى!

پس از قيام «محمد بن عبدالله بن الحسن» مشهور به «نفس زكيّه»[1] (نواده امام حسن مجتبى)، در اواخر حيات امام صادق(عليه السلام)، منصور براى درهم شكستن نهـضت شـهر مـدينـه، شخـص بسـيار بـيرحـم و خشـن و سنگ دلى به نام «رياح بن عثمان» را به فرماندارى مدينه منصوب كرد. رياح پس از ورود به مدينه، مردم را جمع كرد و ضمن خطبه اى چنين گفت:

«اى اهـل مـدينه! مــن افعـى و زاده افعـى هستم! مـن پــسر عمـوى «مسـلم بن عقبه»[2] هستم كه شهر شما را بـه ويرانى كشيد و رجـال شما را نابـود كـرد. به خدا سوگند اگر تسليم نشويد، شهر شما را درهم خواهم كوبيد، به طورى كه اثرى از حيات درآن باقى نماند»!

در اين هنگام گروهى از مسلمانان از جا برخاستند و به عنوان اعتراض فرياد زدند: «شخصى مثل تو كه سابقه اى ننگين در اسلام دارى و پدرت دوبار به واسطه ارتكاب جرم، تازيانه (كيفر اسلامى) خورده، كوچك تر از آن هستى كه اين كار را انجام دهى، ما هرگز اجازه نخواهيم داد با ما چنين رفتار كنى».