تضعيف و محو نيروهاى مبارز بود و تنها حساب صرفه جويى و سخت گيرى در مصرف اموال دولتى در ميان نبود.

موج كشتار و خون

سياست ضد اسلامى منصور، منحصر به ايجاد گرسنگى و قطع عوايد مردم نبود، بلكه گذشته از فشار اقتصادى و فقر و پريشانى، رعب و وحشت و اختناق عجيبى در جامعه حكم فرما بود و موجى از كشتار و شكنجه بهوسيله عمال و دژخيمان منصور به راه افتاده بود و هر روز گروهى، قربانى اين موج خون مى شدند.

روزى عموى ابوجعفر منصور به وى گفت: تو چنان با عقوبت و خشونت به مردم هجوم آورده اى كه انگار كلمه «عفو» به گوش تو نخورده است! وى پاسخ داد: هنوز استخوان هاى بنى مروان نپوسيده و شمشيرهاى آل ابى طالب در غلاف نرفته است، و ما، در ميان مردمى به سر مى بريم كه ديروز ما را اشخاصى عادى مى ديدند و امروز خليفـه، بنابر اين هيبت ما جز با فراموشى عفو و به كارگيرى عقوبت، در دل ها جا نمى گيرد.[1]

البته اين اختناق، در تمام قلمرو حكومت منصور بيداد مى كرد، ولى در اين ميان شهر «مدينه» بيش از هر نقطه ديگر زير فشار و كنترل بود، زيرا مردم مدينه به حكم آن كه از روز نخست، از نزديك با تعاليم اسلام و سيستم حكومت اسلامى آشنايى داشتند، هرگز حاضر نبودند زير بار حكومت هاى فاسدى مثل حكومت منصور بروند و هر حكمى را به نام دستور اسلام نمى پذيرفتند. به علاوه، پس از رحلت پيامبر، شهر مدينه اغلب، جايگاه وعظ و ارشاد پيشوايان بزرگ اسلام بود و رجال بزرگ خاندان وحى، كه هركدام در عصرخود رسالت حفظ اسلام و ارشاد جامعه اسلامى را عهده دار بودند، تا زمان پيشواى هشتم، در مدينه اقامت