هدف منصور از اين سياست شوم اين بود كه مردم، همواره نيازمند و گرسنه و متكى به او باشند و در نتيجه هميشه در فكر سيركردن شكم خود بوده، مجال انديشه در مسائل بزرگ اجتماعى را نداشته باشند.

او روزى در حضور جمعى از خواص درباريان خود، با لحن زننده اى، انگيزه خود را از گرسنه نگه داشتن مردم چنين بيان كرد:

«اعراب چادرنشين در ضرب المثل خود خوب گفته اند كه سگ خود را گرسنه نگه دار تا به طمع نان دنبال تو بيايد»!![1]

در اين هنگام يكى از حضار كه از اين تعبير زننده سخت ناراحت شده بود، گفت:

«مى ترسم شخص ديگرى، قرص نانى به اين سگ نشان بدهد و سگ به طمع نان دنبال او برود و تو را رها كند»![2]

منصور نه تنها در دوران زمام دارى خود، برنامه سياه تحميل گرسنگى را اجرا مى كرد، بلكه اين برنامه ضد انسانى را به فرزندش «مهدى» نيز تعليم مى داد. او ضمن يكى از وصيت هاى خود به پسرش «مهدى» گفت:

«من مردم را به طرق مختلف، رام و مطيع ساخته ام. اينك مردم سه دسته اند: گروهى فقير و بيچاره اند و هميشه دست نياز به سوى تو دراز خواهند كرد، گروهى متوارى هستند و هميشه بر جان خود مى ترسند، و گروه سوم در گوشه زندانها به سر مى برند و آزادى خود را فقط از رهگذر عفو و بخشش تو آرزو مى كنند. وقتى كه به حكومت رسيدى، خيلى به مردم در طلب رفاه و آسايش ميدان نده»![3]

اين حقايق نشان مى دهد كه اين برنامه، به منظور تثبيت پايه هاى حكومت منصور طرح شده و هدف آن جلوگيرى از جنبش و مخالفت مردم، از طريق