بى مناسبت نيست كه قدرى پيرامون فشارها و جنايت هاى او در اين مدت طولانى به بحث و بررسى پردازيم:

سياست فشار اقتصادى

ابو جعفر منصور (دومين خليفه، عباسى) مردى ستمگر و خون ريز و سنگدل بود. او جامعه اسلامى را به بدبختى كشيده، جان مردم را به لب رسانده بود و پاسخ كوچك ترين انتقاد را با شمشير مى داد.

منصور علاوه بر ستم گرى، فوق العاده پول پرست، بخيل، و تنگ چشم بود و در ميان خلفاى عباسى در بخل و پول پرستى زبانزد خاص و عام بود، به طورى كه در كتب تاريخ درباره بخل و مال دوستى افراطى او داستان ها نقل كرده اند، ولى سخت گيرى ها و فشارهاى مالى و تضييقات طاقت فرساى اقتصادى او، تنها با عامل بخل و دنياپرستى قابل توجيه نيست، زيرا او در زمان خلافت خود، اقتصاد جامعه اسلامى را فلج كرد و مردم را از هستى ساقط نمود. او نه تنها اموال عمومى مسلمانان را در خزانه دربار خلافت به صورت گنج گرد آورد و از صرف آن در راه عمران و آبادى و رفاه و آسايش مردم خوددارى كرد، بلكه آن چه هم در دست مردم بود، به زور از آن ها گرفت و براى احدى مال و ثروتى باقى نگذاشت، به طورى كه طبق نوشته برخى از مورخان، مجموع اموالى كه وى از اين طريق جمع كرد، بالغ بر هشتصد ميليون درهم مى شد.[1]

آرى، اين برنامه وسيع و گسترده كه در سطح مملكت اجرا مى شد، برنامه اى نبود كه بتوان آن را صرفاً به بخل ذاتى و پول پرستى افراطى منصور مستند دانست، بلكه قرائن و شواهدى در دست است كه نشان مى دهد برنامه گرسنگى و فلج سازى اقتصادى، يك برنامه حساب شده و فراگير بود كه منصور روى مقاصد خاصى آن را دنبال مى كرد.