اگر به مسئله با نظر سطحى بنگريم، شايد گمان كنيم انگيزه هاى مذهبى در اين نهضت اثرى قوى داشته است، زيرا شعارهـايى كه آنان براى خود انتخاب كرده بـودند، همـه اسلامى بـود. سخنـانى كه بر روى پرچم هايشان نوشته بودند، همه آيات قرآن بود. و چنين وانمود مى كردند كه به نفع اهل بيت كار مى كنند و قصدشان اين است كه انتقام خون هاى بناحق ريخته شده اهل بيت پيامبر را از بنى اميه و بنى مروان بگيرند، آنان سعى مى كردند انقلاب خود را با اهل بيت ارتباط بدهند. اگر چه در ابتدا اسم خليفه اى را كه مردم را بـه سوى او فـرا مى خوانـدنـد، معلوم نكرده بودند، ولى شعارشان اين بود: «الرضا من آل محمد(صلى الله عليه وآله)» [1] يعنى براى بيعت با شخص برگزيده اى از خاندان محمد(صلى الله عليه وآله) قيام كرده ايم.

مى گويند: ابومسلم، در ميان اعراب نيز همراهان و ياران بسيارى داشت. اينان هنگام بيعت با ابومسلم سوگند مى خوردند كه در پيروى از كتاب خدا و سنت پيامبر و در فرمانبردارى از يك گزيده ناشناس كه از خاندان پيامبر است، استوار باشند و در پيروى از فرمانـدهـان خويش انديشـه و درنگ را جايز نشمارند و دسـتور آن ها را بى چون و چرا به جاى آورند.

چرا امام صادق (عليه السلام) پيشنهاد سران قيام عباسى را رد كرد؟ …

حتى سوگند مى خوردند كه اگر بر دشمن غلبه كنند، جز به دستور اسلام و فرماندهان خويش دشمن را به هلاكت نرسانند. شعارى كه نشانه شناخت و حلقه ارتباط آن ها به شمار مى آمد، لباس سياه و علم سياه بود. اينان رنگ پرچم خود را به اعتبار اين كه پرچم پيامبر سياه بود و قصد آنان بازگشت به دين پيامبر است، يا به نشانه آن كه قصدشان خونخواهى و سوگوارى در عزاى خاندان پيامبر است، سياه قرار دادند. شايد هم مى خواستند خود را مصداق اخبار «ملاحم»