مفضل مى گويد: چون اين سخنان واهى را از آن دورمانده از رحمت خدا شنيدم، از شدت خشم نتوانستم خوددارى كنم و گفتم: اى دشمن خدا، ملحد شدى و پروردگارى را كه تو را به نيكوترين تركيب آفريده، و از حالات گوناگون گذرانده و به اين حد رسانده است، انكار كردى! اگر در خود انديشه كنى و به درك خود رجوع نمايى، دلايل پروردگار را در وجود خود خواهى يافت و خواهى ديد كه شواهد وجود خدا و قدرت او، و نشان علم و حكمتش در تو آشكار و روشن است.

ابن ابى العوجاء گفت: «اى مرد، اگر تو از متكلمانى (= كسانى كه از مباحث اعتقادى آگاهى داشتند و در بحث و جدل ورزيده بودند) با تو، به روش آنان سخن بگويم، اگر ما را محكوم ساختى ما از تو پيروى مى كنيم و اگر از آنان نيستى سخن گفتن با تو سودى ندارد و اگر از ياران جعفر بن محمد صادق هستى، او خود با ما چنين سخن نمى گويد و اين گونه با ما مناظره نمى كند. او از سخنان ما بيش از آن چه تو شنيدى، بارها شنيده ولى دشنام نداده است و در بحث بين ما و او، از حد و ادب بيرون نرفته است، او آرام و بردبار و متين و خردمند است و هرگز خشم و سفاهت بر او چيره نمى شـود، سخنان و دلائل ما را مى شنود تا آن كه هر چه در دل داريـم بر زبان مى آوريم، گمان مى كنيم بر او پيروز شده ايم، آن گاه با كم ترين سخن، دلايل مـا را باطـل مى سـازد و بـا كوتاه ترين كلام، حجـت را بر ما تمام مى كند چنان كه نمى توانيم پاسخ دهيم، اينك اگر تو از پيروان او هستى، چنان كه شايسته اوست، با ما سخن بگو».

من اندوه ناك از مسجد بيرون آمدم و در حالى كه در باب ابتلاى اسلام و مسلمانان به كفر اين ملحدان و شبهات آنان در انكار آفريدگار فكر مى كردم، به حضور سرورم امام صادق(عليه السلام) رسيدم. امـام چـون مـرا افسرده و اندوهگين يافت، پرسيد: تو را چه شده است؟

من سخنان آن دهريان را به عرض امام رساندم، امام فرمود: «براى تو از