افراطى باعث شد كه عزل و نصب متوالى و بيش از حد فرمانروايان و حكام شهرستان ها، نتايج فوق العاده تلخى به بار آورد».[1]

امـام باقـر(عليه السلام) در شـام

يكى از حوادث مهم زندگى پرافتخار پيشواى پنجم، مسافرت آن حضرت به شام مى باشد.

هشام بن عبدالملك، كه يكى از خلفاى معاصر امام باقر(عليه السلام) بود، هميشه از محبوبيت و موقعيت فوق العاده امام باقر بيم ناك بود و چون مى دانست پيروان پيشواى پنجم، آن حضرت را امام مى دانند، همواره تلاش مى كرد مانع گسترش نفوذ معنوى و افزايش پيروان آن حضرت گردد.

در يكى از سال ها كه امام باقر(عليه السلام)همراه فرزند گرامى خود «جعفر بن محمد(عليه السلام)» به زيارت خانه خدا مشرف شده بود، هشام نيز عازم حج شد. در ايام حج، حضرت صادق(عليه السلام) در مجمعى از مسلمانان سخنانى در فضيلت و امامت اهل بيت(عليهم السلام) بيان فرمود كه بلافاصله توسط مأموران به گوش هشام رسيد. هشام، كه پيوسته وجود امام باقر(عليه السلام) را خطرى براى حكومت خود تلقى مى كرد، از اين سخن به شدت تكان خورد، ولى ـ شايد بنا به ملاحظاتى ـ در اثناى مراسم حج متعرض امام(عليه السلام) و فرزند آن حضرت نشد، لكن به محض آن كه به پايتخت خود (دمشق) بازگشت، به حاكم مدينه دستور داد امام باقر و فرزندش جعفر بن محمد(عليهما السلام) را روانه شام كند.

امام ناگزير همراه فرزند ارجمند خود مدينه را ترك گفته، وارد دمشق شد. هشام براى اين كه عظمت ظاهرى خود را به رخ امام بكشد و ضمناً به خيال خود از مقام آن حضرت بكاهد، سه روز اجازه ملاقات نداد! شايد هم در اين سه روز