شدند و يا قربانى سياست بدبينى وحسادت دربار فاسد خلافت گشتند، زيرا در اثر اطمينان كوركورانه اى كه خليفه قبلى به وزرا و درباريان خود داشت، حكومت و قدرت به دست افراد خودخواه و ناشايستى افتاده بود كه مردم را به خاطر عجز و ناتوانى خود و سوء اداره كشور، متنفر ساخته بودند.

البته رجال بزرگ و چهره هاى درخشان انگشت شمارى بودند كه با كمال همت و دل سوزى، به وظايف و مسئوليت هاى سنگين خود عمل مى كردند، ولى دل سوزى نسبت به دين و آيين درميان مردم، سست و كم فروغ شده و درميان درباريان وعوامل وابسته به حكومت رو به زوال بود، زيرا آنان عموماً عناصرى بودند كه جز تأمين منافع خود، هيچ هدفى نداشتند.

در آن عصر خطير، جامعه اسلامى نيازمند بازوى توانايى بود كه كشتى متزلزل حكومت را از غرق شدن نجات بدهد، از اين رو طبعاً هشام به مزايا و خصوصياتى نيازمند بود كه بتواند در پرتو آن، با دشوارى ها و مشكلاتى كه جامعه اسلامى را از هر طرف احاطه كرده بود، مقابله كند.

امام باقر(عليه السلام) در شام …

در اين كه هشام بهتر از خليفه قبلى (يزيد) بود، شكى نيست، زيرا در زمان هشام دربار خلافت از عناصر ناپاك تصفيه شد، وقار و سنگينى جاى گزين سبك سرى و بوالهوسى گرديد و جامعه از وجود افراد طفيلى كه سربار جامعه بودند، پيراسته گشت.

ولى سخت گيرى بيـش از انـدازه هشام، بـه سـرحـد خشـونـت رسـيد و صرفه جويى هاى وى جنبه بخل يافت و بعضى از كمبودهاى اخلاقى و انسانى وى اوضاع را بدتر كرد، زيرا او فردى كوتاه فكر و مستبد و شكاك و بدبين بود، از اين رو، به هيچ كس اعتماد نمى كرد، بلكه براى خنثى كردن توطئه هايى كه برضد او چيـده مى شـد، به عمليات مكارانه و جاسوسى متوسل مى شد و از آن جا كه آدم زود باورى بود، با يك بدگويى و سوء ظن، بهترين رجال كشور را از بين مى برد. اين بدبينى