را مورد توجه قرار مى داد و براى از ميان بردن بعضى ديگر نقشه مى كشيد. از جمله كسـانـى كـه سليمان با آن ها دشمنى داشت «محمد بن قاسم» والى «هند»، «قُتبية بن مسلم» والى «ماوراء النهر» و «موسى بن نُصير» والى اندلس بود»[1]. و اين دشمنى ها همه از انگيزه هاى شخصى و رقابتهاى قبيلگى سرچشمه مى گرفت كه متأسفانه فرصت توضيح بيش تر در اين زمينه در اين جا نيست.

فساد دربار خلافت

سليمان بن عبدالملك مردى فوق العاده حريص، پرخوار، شكمباره خوشگذران، و تجمل پرست بود. او به اندازه چند نفر عادى غذا مى خورد! و سفره هاى وى هميشه رنگين و اشرافى بود. او لباس هاى پر زرق و برق و گران قيمت و گلدوزى شده مى پوشيد و در اين باره به قدرى افراط مى كرد كه اجازه نمى داد خدمت گزاران و حتى مأموران آبدارخانه دربار خلافت نيز با لباس عادى نزد او بروند، بلكه آنان مجبور بودند هنگام شرفيابى! لباس گلدوزى شده و رنگين بپوشند! تجمل پرستى دربار خلافت كم كم به ساير شهرها سرايت كرد و پوشيدن اين گونه لباس ها در يمن و كوفه و اسكندريه نيز در ميان مردم معمول گرديد.[2]

عمر بن عبدالعزيزبا آن كه طبق وصيت «عبدالملك بن مروان» (پدر سليمان) وليعهد سليمان، برادرش «يزيد بن عبدالملك» بود، اما هنگامى كه سليمان بيمار شد و دانست مرگ او فرا رسيده، به عللى عمر بن عبدالعزيز را براى جانشينى خود تعيين كرد.

پس از مرگ سليمان، هنگامى كه خلافت عمر بن عبدالعزيز در مسجد اعلام