«موسى بن نُصَير»، فرمانده سپاه اسلام، شكست خوردند و ايـن كشور به دست مسلمانان افتاد.[1]

سليمان بن عبدالملكدوران خلافت «سليمان بن عبدالملك» كوتاه مدت بود، به طورى كه مدت سه سال بيش تر طول نكشيد[2]. سليمان در آغاز خلافت، از خود نرمش نشان داد و به محض رسيدن به قدرت، درهاى زندان هاى عراق را گشود و هزاران نفر زندانى بى گناه را كه حجاج بن يوسف در بند اسارت و حبس كشيده بود، آزاد ساخت و عمال و مأموران ماليات حجاج را از كار بركنار كرد و بسيارى از برنامه هاى ظالمانه او را لغو نمود.

آتش انتقام جويى

اقدام سليمان در آزاد ساختن زندانيان بى گناه عراق دولت مستعجل[3] بود، او بعداً اين روش خود را عوض كرد و روى حساب هاى شخصى و تحت تأثير احساسات انتقام جويانه، دست به ظلم و جنايت آلود. او با انگيزه تعصبات قبيلگى، افراد قبايل «مُضَرى» را زير فشار قرار داد و از رقباى آنان يعنى قبائل يمنى (قحطانى) پشتيبانى كرد[4]. نيز عده اى از سرداران سپاه و رجال بزرگ را به قتل رسانيد، و «موسى بن نُصَيْر» و «طارق بن زياد»، دو قهرمان دلير و فاتح اندلس، را مورد بى مهرى قرار داده طرد كرد.[5]

مؤلف كتاب «تاريخ سياسى اسلام» مى نويسد:

«سليمان درباره واليان خود، نظريات خصوصى اعمال مى كرد: بعضى