«عبدالله بن عطاء» كه يكى از شخصيت هاى برجسته و دانشمندان بزرگ عصر امام بود، مى گويد:

«من هرگز دانشمندان اسلام را در هيچ محفل و مجمعى به اندازه محفل محمد بن على(عليه السلام) از نظر علمى حقير و كوچك نديدم. من «حكم بن عتيبه» را كه در علم و فقه مشهور آفاق بود، ديدم كه در خدمت محمد باقر مانند كودكى در برابر استاد عالى مقام، زانوى ادب بر زمين زده شيفته و مجذوب كلام و شخصيت او گرديده بود.[1]

امام باقر(عليه السلام) در سخنان خود، اغلب به آيات قرآن مجيد استناد نموده از كلام خدا شاهد مى آورد و مى فرمود: «هر مطلبى گفتم، از من بپرسيد كه در كجاى قرآن است تا آيه مربوط به آن موضوع را معرفى كنم».[2]

شاگردان مكتب امام باقر(عليه السلام)

حضرت باقر(عليه السلام) شاگردان برجسته اى در زمينه هاى فقه و حديث و تفسير و ديگر علـوم اسلامـى تربيت كرد كه هركدام وزنه علمى بزرگى به شمار مى رفت. شخصيت هاى بزرگى همچون: محـمد بـن مسـلم، زرارة بـن اعين، ابـوبصـير، بُريد بن معاويه عجلى، جابر بن يزيد، حمران بن اعين، و هشام بن سالم از تربيت يافتگان مكتب آن حضرتند.

پيشواى ششم مى فرمود: «مكتب ما و احاديث پدرم را چهار نفر زنده كردند، اين چهار نفر عبارتند از: زراره، ابوبصير (ليث مرادى)، محمد بن مسلم، و بُريد بن معاويه عجلى. اگر اين ها نبودند كسى از تعاليم دين و مكتب پيامبر بهره اى نمى يافت. اين چند نفر حافظان دين بودند.آنان، از ميان شيعيان زمان ما،