به هركدام هدايا و خلعت هاى هنگفتى بالغ بر پنجاه هزار و صد هزار دينار بخشيد. او فكر مى كرد كه آنان با دريافت اين پول ها و با آن پذيرايى جانانه در كاخ سبز دمشق، در بازگشت به مدينه، از او تمجيد و تحسين خواهند كرد، اما اين ديدار نه تنها به نفع او تمام نشد، بلكه كاملاً نتيجه معكوس بخشيد.

نمايندگان به جز منذر بن زبير (كه به بصره رفت) به مدينه بازگشتند و در اجتماع مردم اين شهر اعلام كردند كه: «ما از نزد شخصى برگشته ايم كه دين ندارد، شراب مى خورد، تار و طنبور مى نوازد، سگ بازى مى كند، خنياگران و زنان خوش آواز در مجلس او دلربايى مى كنند و با مشتى دزد و خرابكار به شب نشينى مى پردازد. اينك شما را شاهد مى گيريم كه او را از خلافت بركنار كرديم».

پسر حنظله گفت: «من از نزد شخصى برگشته ام كه اگر هيچ كس با من يارى و همكارى نكند با همين چند پسرم به جنگ او خواهم رفت او به من عطيه داد و مرا احترام كرد، ولى مـن عطيه او را نپذيرفتم مگر براى اين كه در جنگ با وى از آن استفاده كنم».

به دنبال اين جريان، مردم مدينه با عبدالله پسر حنظله بيعت كردند و حاكم مدينه و همه بنى اميه را از شهر بيرون كردند.

اين گزارش كه به يزيد رسيد، «مسلم بن عُقبه» را كه مردى سال خورده و از سرسپردگان دربار بنى اميه بود، با لشگر انبوهى براى سركوبى نهضت به مدينه اعزام كرد و به وى گفت: به آنان سه روز مهلت بده، اگر تسليم نشدند، با آنان بجنگ، و وقتى پيروز شدى، سه روز هرچه دارند از اموال و چهارپايان و سلاح و طعام، همه را غارت كن و در اختيار سربازان بگذار...

سپاه شام، مدينه را مورد حمله قرار داد و جنگ خونينى بين دو گروه درگرفت و سرانجام، شورشيان شكست خوردند و سران نهضت كشته شدند. مسلم به مدت سه روز دستور قتل عام مردم و غارت شهر را صادر كرد. سربازان شام جناياتى مرتكب شدند كه قلم از بيان آن ها شرم دارد. مسلم را به خاطر اين