جدايى افتاد! و ديگر با تو كارى ندارم»![1]

او به راستى از قرآن جدا شد و در اثر غرور قدرت، چنان دستخوش مسخ شخصيت گرديد كه مورخان از كارنامه سياه حكومت او به تلخى ياد مى كنند. «سيوطى» و «ابن اثير» مى نويسند: در طى تاريخ اسلام، عبدالملك نخستين كسى بود كه غدر و خيانت ورزيد (عمرو بن سعيد بن العاص را پس از امان دادن كشت) و نخستين كسى بود كه مردم را از سخن گفتن در حضور خليفه منع كرد و نخستين كسى بود كه از امر به معروف جلوگيرى كرد.[2]

او دو سال پس از شكست دادن عبدالله بن زبير در مكه (درسال 75 هجرى) درجريان سفر حج وارد مدينه شد و ضمن سخنانى خطاب به مردم چنين گفت: من نه همچون خليفه خوار شده (عثمان)، نه همچون خليفه آسان گير (معاويه) و نه ماننـد خليفه سست خرد (يزيد) هستم، مـن ايـن مردم را جز با شمشير درمان نمى كنم، شما از مـا كارهاى مهاجـران را مى خواهيـد، امـا ماننـد آنان رفتار نمى كنيد (ما را به پرهيزگارى مى خوانيد و خود به آن عمل نمى كنيد) به خدا سوگند از اين پس هر كس مرا به تقوى امر كند، گردن او را خواهم زد! [3]

جمله اخـير را بـراى آن گفت كه خطيـبان و ائمـه جمعه، هنگام خواندن خطبه جمعه، گفتار خود را با جمله «إتَّق الله» (پرهيزگار باش) آغاز مى كردند.[4]

پيدا است وقتى كسى كه خود را خليفه پيامبر قلمداد مى كرد، در شهر پيامبر و