مورخان مى نويسند:

هنگامى كه سر بريده «مروان»، آخرين خليفه اموى، را نزد «ابوالعبـاس»، نخستين خليفه عباسى، آوردند، ابوالعباس سجده اى طولانى كرد و پس از آن كه سر از سجده برداشت، خطاب به سر بريده مروان چنين گفت:

«ستايش خدا را كه انتقام مرا از تو و قبيله ات گرفت، ستايش خدا را كه مرا برتو پيروز و مظفر گردانيد». سپس افـزود: «اكنـون، برايم مهـم نيست كه مرگم كـى فرا رسد، زيرا به انتقام خون حسين(عليه السلام) دو هزار نفر از بنى اميه را كشتم....».[1]

وقتى كه جنازه هاى نيمه جان سران بنى اميه را در برابر ابوالعباس روى هم انباشتند، دستور داد بر فراز جنازه ها سفره اى گستردند و غذا آماده نمودند، آن گاه روى جنازه ها نشست و سرگرم صرف غذا شد، در حالى كه هنوز بعضى از آن ها زير پاى او تكان مى خوردند! وقتى كه از خوردن غذا فارغ شد، گفت: هرگز در عمرم غذايى به اين گوارايى نخورده ام!

آن گاه گفت: پاهاى اين ها را گرفته بكشيد و در راه ها بيفكنيد تا مردم اينان را پس از مرگشان نيز لعن كنند (همچون زمان حياتشان). طولى نكشيد كه مردم ديدند سگ ها پاهاى جنازه هايى را گرفته و بر زمين مى كشند و مى برند كه لباس هاى مليله دوزى شده و گران قيمت بر تن آن ها است![2]

در اين زمينه سند تاريخى ارزنده ديگرى در دست است كه نشان مى دهد