خانه هاى چند تن از سران جنايت كاران را كه فرار كرده بودند، ويران كرد. از جمله خانـه «محمد بن اشعث» را تخريب كرد و دستور داد با مصالح آن، خانه «حجربن عدى»، شهيد و يار جانباز على(عليه السلام) را كه توسط زياد بن ابيه تخريب شده بود، بسازند.[1]

4. انقراض بنى اميه

بحث اجمالى پيرامون نهضت توابين و قيام مختار، از اين جهت صورت گرفت كه اين دو قيام تاريخى از نظر زمانى به فاصله كمى پس از شهادت امام حسين(عليه السلام)رخ داده اند، و گرنه مى دانيم كه قيام هاى نشأت گرفته از نهضت امام حسين(عليه السلام)منحصر به اين ها نبوده است، بلكه طى سال هاى بعد چندين قيام صورت گرفت كه بزرگ ترين آن ها انقلاب عباسيان بود كه در سال 132 هجرى به پيروزى رسيد و بساط حكومت بنى اميه را برچيد. نيرومندترين عامل پيروزى عباسيان در اين انقلاب، شرح ستمگرى هاى بنى اميه نسبت به بنى هاشم و مظلوميت اين خاندان بود و از نظر تحريك خشم مردم برضد بنى اميه، يادآورى شهادت امام حسين(عليه السلام)بيش ترين تأثير را داشت.

يكى از نويسندگان معاصر عرب مى گويد:

به نظر من حسين در دراز مدت پيروز شد. گر چه در رويارويى نظامى به هدف خود دست پيدا نكرد، اما شهادت براى او پيروزى بود. او بذر كينه و عداوت و نفرت نسبت به بنى اميه را در دل همه مردم كاشت. ترديد ندارم كه حسين در دراز مدت پيروز شد و شهادت او سبب مستقيم تزلزل حكومت بنى اميه شد و به خاطر آن جنايت زشت، طوفان لعن و خشم مردم متوجه امويان گرديد.[2]