شهادت امام حسين(عليه السلام) در درازمدت تا چه حد تأثير داشته و چگونه بعد ازسال ها، از حافظه تاريخ محو نشده بود، اين سند، گوشه اى از زندگى «قاضى شريك بن عبدالله»، نوه سنان بن انس، يكى از قاتلان امام حسين(عليه السلام) در كربلا[1]است كه خطيب بغدادى، آن را ضمن شرح حال وى آورده است. وى مى نويسد:

شريك بن عبدالله قاضى وارد بصره شد، اما در مقابل تقاضاى مردم بصره، از نقل حديث براى آن ها خوددارى كرد، مردم ناراحت شدند و او را تعقيب كردند، وقتى كه او رفت و در بندر، سوار كشتى شد مردم او را در كشتى سنگ باران كردند و گفتند اى پسر قاتل حسين![2]

با توجه به دو نكته، اهميت اين قضيه روشن مى گردد:

نخست اين كه بصره پس از قتل عثمان و جنگ جمل، به كانون عثمانى ها (طرفداران اموى ها) و مخالفان اهل بيت تبديل شده بود و در ادوار بعدى نيز اين خصلت را حفظ كرده بود.

دوم، فاصله زمانى سفر قاضى به بصره و شهادت امام حسين(عليه السلام) است، چه; در مورد او نوشته اند كه در سال 95هـ. متولد شده و در سال177 از دنيا رفته است.[3]