عكس العمل چنين گفتار كه از جگرى سوخته و دلى سرشار از تقوى نيرو مى گرفت، معلوم است. سخت دل ترين مرد هنگامى كه با ايمان و تقوى رو به رو شود، ناتوانى خود و قدرت حريف را مى بيند و براى چند لحظه هم كه شده است، از تصميم گيرى عاجز مى گردد. سكوتى مرگ بار سراسر كاخ را فرا گرفت، يزيد آثار و علائم ناخوشايندى را در چهره حاضران ديد، گفت: خدا بكشد پسر مرجانه را من راضى به كشتن حسين نبودم!...[1]

مبارزات تبليغاتى امام چهارم(عليه السلام)

براى رهايى از ذلّت و بردگى و بازيابى عزّت و آزادگى و فراهم ساختن زمينه براى يك انقلاب ريشه دار و بنيادى در سطحى گسترده برضد بيداد و خفقان و تحريف حقايق، راهى جز آگاهى و بيدارسازى و روشن گرى مردم نيست.

پس بايد مردم را روشن كرد و به آنان آگاهى و شناخت داد تا احساس مسئوليت كنند، آن گاه خود به خود شورش و انقلاب پديد مى آيد.

اين، جزء نقشه امام حسين(عليه السلام) بود كه مرحله اول را خود و يارانش با شهادت انجام دادنـد و مرحله دوم آن، يعنى رساندن پيام قيام كربلا برعهده امام زين العابدين (عليه السلام) و زينب كبرى(عليها السلام) بود.

تنها با اين نوع مبارزه بود كه مى شد تمام بافته هاى سى و چند ساله بنى اميه را از بين برد و شورشى بنيادى برضد بنى اميه پى افكند و كاخ يزيد و امويان را براى هميشه لرزاند و واژگون كرد.

مرحله دوم اين مبارزه كه توأم با مظلوميت اهل بيت(عليهم السلام) بود و از عصر عاشورا شروع شد، با خطبه زينب، دختر اميرمؤمنان(عليه السلام) در بازار كوفه و بعد با سخنان كوتاه و ساده، ولى بسيار پر شور و مؤثر امام زين العابدين در همان شهر تدوام يافت.