كه تو را چنين به ناحق بر گردن مسلمانان سوار كرد (= معـاويـه)، آن روز كه دادخواه، محمد، دادستان خدا، و دست و پاى تو گواه جنايات تو در آن محكمه باشد، خواهد دانست كدام يك از شما بدبخت تر و بى پناه تر هستيد.

يزيد، اى دشمن خدا! و پسر دشمن خدا! سوگند به خدا تو در ديده من ارزش آن را ندارى كه سرزنشت كنم و كوچك تر از آن هستى كه تحقيرت نمايم، اما چه كنم اشك در ديدگان حلقه زده و آه در سينه زبانه مى كشد. پس از آن كه حسين كشته شد و حزب شيطان ما را از كوفه به بارگاه حزب بى خردان آورد تا با شكستن حرمت خاندان پيغمبر پاداش خود را از بيت المال مسلمانان بگيرد، پس از آن كه دست اين دژخيمان به خون ما رنگين و دهانشان از پاره گوشت هاى ما آكنده شده است، پس از آن كه گرگ هاى درنده بركنار آن بدن هاى پاكيزه جولان مى دهند، توبيخ و سرزنش تو چه دردى را دوا مى كند؟!

اگر گمان مى كنى با كشتن و اسيركردن ما سودى به دست آورده اى، به زودى خواهى ديد آن چه سود مى پنداشتى، جز زيان نيست. آن روز جز آن چه كرده اى حاصلى نخواهى داشت، آن روز تو پسر زياد را به كمك خود مى خوانى و او نيز از تو يارى مى خواهد! تو و پيروانت در كنار ميزان عدل خدا جمع مى شويد، آن روز خواهى دانست بهترين توشه سفر كه معاويه براى تو آماده كرده است اين بود كه فرزندان رسول خدا را كشتى. به خدا من جز از خدا نمى ترسم و جز به او شكايت نمى كنم. هركارى مى خواهى بكن! هر نيرنگى كه دارى به كار بگير! هر دشمنى كه دارى نشان بده! به خدا اين لكه ننگ كه بر دامن تو نشسته است، هرگز سترده نخواهد شد. سپاس خدا را كه كار سروران جوانان بهشت را به سعادت پايان داد و بهشت را براى آنان واجب ساخت. از خدا مى خواهم رتبه هاى آنان را فراتر برد و رحمت خود را بر آنان بيش تر گرداند، چه او سرپرست و ياورى تواناست.[1]