اى پسر آزادشدگان![1] اين عدالت است كه زنان و دختران و كنيزكان تو در پس پرده عزت بنشينند و تو دختران پيغمبر را اسير كنى، پرده حرمت آنان را بدرى، صداى آنان را در گلو خفه كنى، و مردان بيگانه، آنان را بر پشت شتران از اين شهر به آن شهر بگردانند؟! نه كسى آن ها را پناه دهد، نه كسى مواظب حالشان باشد و نه سرپرستى از مردانشان آنان را همراهى كند؟ مردم از اين سو و آن سو براى نظاره آنان گرد آيند؟!

اما از كسى كه سينه اش از بغض ما آكنده است، جز اين چه توقعى مى توان داشت؟ مى گويى كاش پدرانم كه درجنگ بدر كشته شدند، اين جا بودند و هنگام گفتن اين جمله با چوب به دندان پسر پيغمبر مى زنى؟ ابداً به خيالت نمى رسد كه گناهى كرده اى و رفتارى زشت مرتكب شده اى! چرا نكنى؟! تو با ريختن خون فرزندان پيغمبر و خانواده عبدالمطلب، كه ستارگان زمين بودند، دشمنى دو خاندان را تجديد كردى. شادى مكن، چه; به زودى در پيشگاه خدا حاضر خواهى شد، آن وقت است كه آرزو مى كنى كاش كور و لال بودى و اين روز را نمى ديدى، كاش نمى گفتى: پدرانم اگر در اين مجلس حاضر بودند از خوشى در پوست نمى گنجيدند! خدايا، خودت حق ما را بگير و انتقام ما را از آن كس كه به ما ستم كرد، بستان!

به خدا پوست خود را دريدى و گوشت خود را كندى. روزى كه رسول خدا و خاندان او و پاره هاى تن او در سايه لطف و رحمت حق قرار گيرند، تو با خوارى هرچه بيش تر پيش او خواهى ايستاد، آن روز روزى است كه خدا وعده خود را انجام خواهد داد و اين ستمديدگان را كه هريك در گوشه اى به خون خود خفته اند، گرد هم خواهد آورد; او خود مى گويد: «مپنداريد آنان كه در راه خدا كشته شـده اند مرده انـد، نه; آنان زنده اند و از نعمت هاى پروردگار خود بهره منـد مـى باشـند». اما آن كس