خود را از آنان گرفتيم...». [1]

خروش حضرت زينب (عليها السلام)

اگر مجلس به همين جا خاتمه مى يافت، يزيد برنده بود، و يا آن چه به فرمان او انجام مى يافت، چندان زشت نمى نمود، اما زينب نگذاشت كار به اين صورت پايان بيابد; آن چه را يزيد مايه شادى مى پنداشت، در كام او از زهر هم تلخ تر كرد; به حاضران نشان داد: اينان كه پيش رويشان سرپا ايستاده اند، دختران همان پيامبرى هستند كه يزيد به نام او برمردم شام سلطنت مى كند. زينب با قدرت و شهامت تمام آغاز سخن كرد و خطاب به يزيد چنين گفت:

خدا و رسولش راست گفته اند كه: پايان كار آنان كه كردار بد كردند، اين بود كه آيات خدا را دروغ مى خواندند و آن ها را مسخره مى كردند.

يزيد! چنين مى پندارى كه چون اطراف زمين و آسمان را بر ما تنگ گرفتى و ما را به دستور تو مانند اسيران از اين شهر به آن شهر بردند، ما خوار شديم و تو عزيز گشتى؟ گمان مى كنى با اين كار قدر تو بلند شده است كه اين چنين به خود مى بالى و بر اين و آن كبر مىورزى؟ وقتى مى بينى اسباب قدرتت آماده و كار پادشاهيت منظم است از شادى در پوست نمى گنجى، نمى دانى اين فرصتى كه به تو داده شده است براى اين است كه نهاد خود را چنان كه هست، آشكار كنى. مگر گفته خدا را فراموش كرده اى كه مى گويد: «كافران مى پندارند اين مهلتى كه به آن ها داده ايم، براى آنان خوب است، ما آن ها را مهلت مى دهيم تا بار گناه خود را سنگين تر كنند، آن گاه به عذابى مى رسند كه مايه خوارى و رسوايى است».

(ابن طيفور، بلاغات النساء، ص20)