جمع كرد تا قضيه را به اطلاع آن ها برساند. او قيافه مذهبى به خود گرفت و گفت:

«اَلْحَمْدُ للّهِ الَّذِى أَظْهَرَ الحَقَّ وَ نَصَرَ اميرالمؤمنين وَ أَشْيَاعَهُ وَ قَتَلَ الكذّابَ بن الكَذَّاب»:

ستايش خدا را كه حق را پيروز كرد و اميرالمؤمنين (يزيد) و پيروانش را يارى كرد و دروغ گو پسر دروغ گو را كشت!! [1]

اما متقابلاً حضرت زينب(عليها السلام) و حضرت على بن الحسين(عليه السلام)كه از شگرد تبليغى دشمن آگاه بودند، اين پايگاه فكرى بنى اميه را هدف قرار داده با سخنان متين و مستدلّ خود به شدت آن را كوبيدند و يـزيــد و يزيديان را مسئول اعمال و جناياتشان معرفى كردند. يكى از جلوه هاى برخورد اين دو تفكر، هنگامى بود كه زنان و كودكان حسينى را وارد كاخ عُبيدالله بن زياد كردند.

آن روز عبيدالله در كاخ خود ديدار عمومى ترتيب داد و دستور داد سرِ بريده امام حسين(عليه السلام) را در برابرش بگذارند. آن گاه زنان و كودكان را وارد كاخ نمودند. زينب، درحالى كه كم ارزش ترين لباس هاى خود را به تن داشت و زنان و كنيزان اطراف او را گرفته بودند، به صورت ناشناس وارد مجلس شد و بى اعتنا در گوشه اى نشست. عبيدالله چشمش به او افتاد و پرسيد: اين زن كه خود را كنار كشيده و ديگر زنان گردش جمع شده اند، كيست؟

زينب پاسخ نگفت. عبيدالله سؤال خود را تكرار كرد. يكى از كنيزان گفت: او زينب دختر فاطمه، دختر پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) است.

عبيدالله رو به زينب كرد و گفت:

ستايش خدا را كه شما خانواده را رسوا ساخت و كشت و دروغ بودن بدعت شما را نشان داد.[2]

زينب پاسخ داد:

ستايش خدا را كه ما را به واسطه پيامبرخود (كه از خاندان ماست) گرامى