2. دستور عبدالملك بن مروان به حجاج

«يعقوبى» مى نويسد:

عبدالملك بن مروان به «حجاج» كه از طرف وى حاكم حجاز بود، نوشت: مرا به خون فرزندان ابوطالب آلوده نكن، زيرا خود ديدم كه چون خاندان حرب (ابوسفيان) با آنان در افتادند، برافتادند.[1]

از آن جا كه مى دانيم، عبدالملك از خلفاى با هوش و سياستمدار اموى بود[2]و نيز مى دانيم كه او پنج سال پس از فاجعه كربلا به حكومت رسيد، به اهمـيت و ارزش اين اعتراف پى مى بريم، زيرا اين دستور نشان مى دهد كه خاندان ابوسفيان، با همه فشارى كه به دودمان ابى طالب وارد آوردند، در اهداف شوم خود كامياب نشدند و جز روسياهى و لعن ابدى براى آنان چيزى نماند.

درهم كوبيدن پشتوانه فكرى امويان

معمولاً در جوامع بشرى، قدرت ها و حكومت هاى ستمگر هر اندازه زور داشته باشند، بالاخره نياز به يك پشتوانه فكرى و فلسفى و عقيدتى دارند، يعنى به يك نظام اعتقادى نياز دارند كه تكيه گاه نظام اقتصادى و سياسى و توجيه گر وضع موجود آن ها باشد. به تعبير ديگر، قدرت هاى حاكم ستمگر همواره در كنار ابزار سلطه نظامى و پليسى بر مردم، نيازمند ابزار فكرى و روانى نيز هستند تا