فردى ستمگر و دغلكار، و باجگيرى نابكار است كه بر مؤمنان بى هيچ ترحم و دلسوزى حكمرانى مى كند! خدا در كشمكش ميان ما حاكم، و او به حكم خود، بين مـا داور است.

پروردگارا! اين حركت ما نه به خاطر رقابت بر سر حكومت و قدرت و نه به منظور به دست آوردن مال دنياست; بلكه به خاطر آن است كه نشانه هاى دين تو را به مردم نشان دهيم و اصلاحات را در كشور اسلامى اجرا كنيم تــا بنـدگان ستمديده ات از چنگ ظالمان در امان باشند و واجبات و احكام و سنت هاى تو اجرا گردد.

اينك (شما بزرگان امت) اگر مرا يارى نكنيد، ستمگران بر شما چيره مى گردند و در پى خاموش ساختن نور پيامبرتان مى كوشند....[1]

3 . ضبط اموال دولتى

در همان ايام، كاروانى از يمن كه حامل مقدارى از بيت المال بود، از طريق مدينه، رهسپار دمشق بود. امام حسين(عليه السلام) با اطلاع از اين موضوع، آن را ضبط كرد و در ميان مستمندان بنى هاشم و ديگران تقسيم كرد و نامه اى بدين شرح به معاويه نوشت: «كاروانى از يمن از اين جا عبور مى كرد كه حامل اموال و پارچه ها و عطرياتى براى تو بود تا آن ها را به خزانه دمشق سرازير كنى و به خويشانت كه تاكنون شكم ها و جيب هاى خود را از بيت المال پر كرده اند، ببخشى، من نياز به آن اموال داشتم، و آن ها را ضبط كردم، و السلام»! معاويه از اين اقدام سخت ناراحت شد و نامه تندى به امام نوشت.[2]

بى شك اين اقدام امام حسين(عليه السلام) يك گام آشكار در جهت نامشروع معرفى نمودن حكومت معاويه و مخالفت صريح با وى به شمار مى رفت، و در آن شرايط، هيچ كس جز آن حضرت، جرأت چنين كارى را نداشت.