حسين بن على(عليه السلام) در واقع دنباله برنامه برادر ارجمند خود را گرفت، زيرا حضرت مجتبى(عليه السلام) باكمال شهامت، خرده گيرى هاى كوته فكران و عناصر افراطى را تحمل كرد و با امضاى قرارداد صلح، كه ناشى از شناخت واقعيت هاى زمان بود، به تدريج زمينه انقلاب را فراهم ساخت و افكار عمومى را آماده نمود و آن گاه كه زمينه كاملاً آماده شد، حسين بن على(عليه السلام) ابتكار عمل را در تهاجم به كانون فساد به دست گرفت.

تفاوت يـاران

گذشته از تفاوت هايى كه دوره امام حسن(عليه السلام) با زمان امام حسين داشته است ـ و شرح آن گذشت ـ بايد تفاوت اساسى ميان ياران اين دو امام را نيز در نظر گرفت.

در صفحات گذشته ديديم كه سپاه امام مجتبى(عليه السلام) با شنيدن يك شايعه، بهم ريختند و جمعى، سراپرده امام حسن را غارت كردند و حتى فرش زير پاى امام را ربودند!

ديديم آنان كه مى خواستند در ركاب امام، با سپاه شام بجنگند و در اين راه جان دهند، خود حادثه ساز شدند و امام را تنها گذاشتند. اكنون آنان را مقايسه كنيد با ياران امام حسين(عليه السلام) كه شب عاشورا مى گفتند:

«به خدا سوگند اگر بدانيم كه كشته مى شويم، آن گاه ما را زنده مى كنند، سپـس مى كشند و خاكسترمان را بر باد مى دهند، و اين كار را هفتـاد بـار تكرار مى كنند، از تو جدا نخواهيم شد تا اين كه در راه تو جان بسپاريم. يك كشته شدن كه بيش نيست، و آن شهادت است و كرامت جاويد و سعادت ابدى».

آرى با اين گونه مردان، مى توان شورى در تاريخ بشر درانداخت به نام «شهادت» و طنينى در گنبد افلاك درافكند به نام «عاشورا»، نه با كسانى كه با آنان نه غلبه نصيب گردد، نه شهادت، بلكه آدمى را دست بسته تحويل دشمن دهند و آن چه برجاى ماند، ذلت اسارت باشد و بس!