به كلى فاقد شايستگى و لياقت براى احراز مقام خلافت و رهبرى جامعه اسلامى است. بنابر اين مزدوران حكومت بنى اميه نمى توانستند قيام حسين(عليه السلام) را در افكار عمومى متهم و آلوده سازند، زيرا مردم به چشم خود، رفتار يزيد را، كه كوچك ترين تناسبى با موازين دينى و تعاليم مذهبى نداشت، مى ديدند. و همين رفتار يزيد در افكار عمومى، مجوّز خوبى براى قيام، جهت واژگون ساختن چنين حكومتى به شمار مى رفت. در چنين شرايطى مردم، قيام حسين بن على(عليه السلام) را قيام فرزند پيامبر(صلى الله عليه وآله)برضد حكومت باطل به منظور حفظ اسلام تلقى مى كردند، نه اختلاف سياسى يا كشمكش بر سر تصاحب مقام و قدرت!

جنبش، نيرو مى گيرد

نهضت الهام بخش …

علّت ديگر قيام حسين بن على(عليه السلام) را بايد در بيدارى افكار عمومى و افزايش نفوذ دعوت شيعيان پس از صلح امام مجتبى(عليه السلام) جستوجو كرد، زيرا جنبشى كه پس از امضاى صلح، برضد حكومت اموى آغاز شده بود، روز به روز در حال گسترش و توسعه بود و بر دامنه نفوذ آن افزوده مى شد.

سياست معاويه نيز، دانسته يا ندانسته، موجب گسترش و نيرومندى اين جنبش گرديد، زيرا معاويه كه پس از شهادت امام مجتبى(عليه السلام) ميدان عمل را تا حـدودى بلامانع مى ديد، بيـش از پـيش عرصه را بر مردم خاصّه شيعيان و پيروان اميرمؤمنان(عليه السلام) تنگ گرفت و از هيچ گونه ظلم و ستم فروگذارى نكرد.

تجاوز مكرر معاويه به حقوق مسلمانان، حملات و شبيخون هاى پى درپى نظاميان خشن و ستم پيشه معاويه بـر مناطق مختلف اسلامى، كشتن و آزار مردم بى گناه، نقض پيمان صلح و بيعت گرفتن براى وليعهدى يزيد ـ برخلاف مفاد صريح صلح نامه ـ و بالاخره مسموم ساختن امام مجتبى(عليه السلام) مسائلى بود كه وجهه عمومى حكومت بنى اميه را بيش از پيش لكه دار ساخت و موقعيت آن را تضعيف كرد. اين حوادث موجب همبستگى و فشردگى هرچه بيش تر صفوف شيعيان و تقويت جبهه ضد اموى شد و به تدريج زمينه نهضت و قيام حسينى را فراهم ساخت.