شايد به همين دلايل و نيز به دليل صحه گذاشتن حسين بن على(عليه السلام) بر صلح امام حسن(عليه السلام) بود كه ـ حسين بن على(عليه السلام) پس از شهادت برادر بزرگوار خود، در مدت ده سال آخر حكومت معاويه يعنى تقريباً از سال 50 تا60 هجرى قيام نكرد، بلكه در انتظار فرصت مناسب، روزشمارى مى نمود و به آماده ساختن افكار عمومى اكتفا مىورزيد، زيرا اگر در اين زمان قيام مى كرد، معلوم نبود بازتاب آن در جامعه اسلامى چگونه خواهد بود و در افكار عمومى چگونه انعكاس خواهد يافت؟

يزيد، چهره منفور جامعه اسلامى

اما اين مطلب در مورد يزيد درست برعكس بود، زيرا (چنان كه درزندگانى امام حسين(عليه السلام) گفته ايم) يزيد نه تنها پختگى و تدبير و سياست پدر را نداشت، بلكه از رعايت ظواهر اسلام نيز كه مى خواست به نام آن بر مردم حكومت كند، فرسنگ ها دور بود.

يزيد جوانى ناپخته، شهوت پرست، خودسر، و فاقد دورانديشى و احتياط بود. او فردى بى خرد، متهوّر، خوشگذران، عياش، و داراى فكر سطحى بود.

يزيد كه پيش از رسيدن به حكومت اسير هوس ها و پايبند تمايلات افراطى بود، بعد از رسيدن به حكومت نيز نتوانست حداقل مثل پدر ظواهر اسلام را حفظ كند، و خود را ولو به صورت ظاهر، فردى ديندار و با ايمان معرفى كند، بلكه در اثر خصلت بى پروايى و هوسبازى كه داشت، علناً مقدسات اسلامى را زير پا گذاشت و در راه ارضاى شهوات خود از هيچ چيز فروگذارى نكرد. او علناً شراب مى خورد و تظاهر به فساد و گناه مى كرد.

يزيد از لحاظ سياسى آن قدر ناپخته بود كه ماهيت اصلى حكومت بنى اميه را كه دشمنى آشتى ناپذير با اسلام و بازگشت به دوران جاهليت و احياى رژيم اشرافى آن زمان بود، كاملاً به مردم نشان داد.

اين پرده درى ها و بى بنـد و بارى هـاى يزيـد براى همه ثابت كرده بود كه وى