اتفاقاً حوادثى كه پس از انعقاد پيمان صلح به وقوع پيوست، به اين مطلب كمك كرد و عراقيان را سخت تكان داد.

«طبرى» مى نويسد: «معاويه (پس از آتش بس) در «نخيله» (نزديكى كوفه) اردو زد. در اين هنگام گروهى از خوارج برضد او قيام كرده وارد شهر كوفه شدند. معاويه يك ستون نظامى از شاميان را به جنگ آن ها فرستاد. خوارج آن ها را شكست دادند. معاويه به اهل كوفه دستور داد خوارج را سركوب سازند و تهديد كرد كه اگر با خوارج نجنگند، در امان نخواهند بود!».[1]

بدين ترتيب مردم عراق كه حاضر به جنگ در ركاب اميرمؤمنان و حسن بن على(عليه السلام) نبودند، از طرف معاويه كه دشمن مشترك آن ها و خوارج بود، مجبور به جنگ با خوارج شدند! و اين نشان داد كه در حكومت معاويه هرگز به صلح و آرامشى كه آرزو مى كردند، نخواهند رسيد.

سياست تهديد و گرسنگى

علاوه بر اين، معاويه برنامه ضد انسانى دامنه دارى را كه بايد اسم آن را برنامه تهديد و گرسنگى گذاشت، برضد عراقيان به مورد اجرا گذاشت و آن ها را از هستى ساقط كرد. او ازيك طرف مردم عراق را در معرض همه گونه فشار و تهديد قرار داد و از طرف ديگر حقوق و مزاياى آن ها را قطع كرد.

«ابن ابى الحديد»، دانشمند مشهور جهان تسنن، مى نويسد:

شيعيان در هر جا كه بودند، به قتل رسيدند. بنى اميه دست ها و پاهاى اشخاص را به احتمال اين كه از شيعيان هستند، بريدند. هركس كه معروف به دوستدارى و دلبستگى به خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله) بود، زندانى شد، يا مالش به غارت رفت، و يا خانه اش را ويران كردند.