باب هشتم
در شهادت مسلم بن عقيل بن أبي طالب
و بعضى از فرزندان او رضوان اللّه عليهم اجمعين

روايت است از آن هماى هواى سيادت، و بيضاى سماى سعادت، و دليل سبيل شهادت، و رفيق طريق وصول به سر منزل حسنى و زيادت، مقتداى زمرۀ «يجاهدون فى سبيل اللّه» پيشواى فرقه «فاتبعونى يحببكم اللّه» شهسوار معركه «جاهد الكفار و المنافقين» صف‌شكن ميدان «و اعرض عن المشركين» شاه ملك سپاه ماه فلك پناه:

اى حق تو را ستوده و احمد نهاده نام جانها فداى نام تو يا سيّد الانام
سلطان سرير اصطفا حضرت با نصرت، اعنى «محمد مصطفى صلى اللّه عليه و آله» «المقرّبين لديه و المنتسبين اليه كه: «ان العبد اذا سبقت له» بدرستى كه بنده‌اى از بندگان حق كه پيشى گرفته باشد براى او من اللّه از نزديك خدا «منزلة لم يبلغها بعمله» منزلت و مرتبه‌اى كه بنده به عمل خود بدان نرسد يعنى هر بنده شايسته‌اى كه در ازل منشور وصول به منزلتى بزرگ و نزول به درجه رفيع به نام نامى او نوشته شده باشد و از فضل الهى و عنايت نامتناهى آنچنان عزّى و كرامتى براى وى مقرّر و مقدّر گشته و رفعت آن درجه و عظمت آن مرتبه از آن زيادت بود كه بنده به اقدام بر اعمال ستوده به آن تواند