فرهنگ قرآن - امامی، عبد‌النبی - مکتبة مدرسة الفقاهة

اسم الکتاب : فرهنگ قرآن المؤلف : امامی، عبد‌النبی الجزء : 1 صفحة : 85

12. «الجزاء علی الإحسان بالإسائة کفران.»: پاداش دادن احسان را به بدی، کفران نعمت یا به منزله کفر به خدای بزرگ است.
13. «الإحسان إلی المسیی‌ء، أحسن الفضل.»: احسان کردن به گناهکار و عفو او، نیکوترین فضیلت است.
14. «الإحسان إلی المسیی‌ء، یستصلح العدوّ.»: احسان کردن به گناهکار و کسی که به انسان بدی کرده، دشمن را به صلاح آورده و سبب می‌شود که دیگر دشمنی نکند.
15. «إذا أحسنت علی اللّئیم، و ترک بإحسانک إلیه.»: هرگاه بر لئیم (بخیل یا ناکس)، احسان نمایی، به خاطر احسانت نسبت به او، به تو مکروهی رساند.
16. «بالإحسان تملک القلوب.»: به سبب احسان، دل‌ها بنده شده و به تملّک درآیند.
17. «بالإحسان تملک الأحرار.»: با احسان، آزادگان بنده می‌شوند.
18. «بالإحسان و تغمّد الذّنوب بالغفران، یعظم المجد.»: با احسان و پوشیدگی گناهان با عفو و بخشش، مجد و بزرگی، عظمت پیدا می‌کند.
19. «بالإحسان تسترقّ الرّقاب.»: با احسان بندگان نهان به بندگی درآیند؛ یعنی با احسان بندگان از بندگی نخست رها شوند و به بندگی جدیدی؛ در فرمان احسان‌کننده خود درآیند.
20. «تمام الإحسان، ترک المنّ به.»: تمام احسان، ترک منّت به آن است.
21. «جمال الإحسان، ترک الإمتنان.»: زیبایی احسان، ترک منّت است.
22. «جحود الإحسان، یجدو علی قبح الإمتنان.»: انکار احسان به این‌که کسی بگوید به من احسانی نشده، آدمی را به زشتی منّت نهادن می‌خواند؛ بدین گونه که احسان‌کننده، احسانش را به زبان آورد و در نتیجه منّت نهاده شود.
23. «جحود الإحسان، یوجب الحرمان.»: انکار احسان، موجب محرومیت خواهد شد؛ یعنی باعث می‌شود که احسان‌کننده دیگر احسان ننماید.
24. «رأس الإحسان، الإحسان إلی المؤمنین.»: بالاترین احسان، احسان کردن به مؤمنان است.

اسم الکتاب : فرهنگ قرآن المؤلف : امامی، عبد‌النبی الجزء : 1 صفحة : 85

صيغة PDF

شهادة

الفهرست