مولای موحدان، امیر مؤمنان، علی علیه السّلام، در کتاب غرر الحکم و درر الکلم در «باب الاحسان» سخنانی به اقتصار بیان فرموده که در اینجا تنها به بعضی آنها اشاره می‌شود:
1. «إتباع الإحسان بالإحسان من کمال الجود.»: احسان نمودن بعد از احسان، از تمامی بخشش است.
2. «اغتنم صنائع الإحسان و ارع ذمم الإخوان.»: غنیمت شمار احسان‌های انجام شده را، و عهدهای برادران را مراعات کن.
3. «أحسن الإحسان مواساة الإخوان.»: بهترین احسان، برابر دانستن خود با برادران است.
4. «أحقّ النّاس بالإحسان، من أحسن اللّه إلیه و بسط بالقدرة یدیه.»: سزاوارترین مردم به احسان، کسی است که خداوند نسبت به او احسان نموده و دست‌هایش به توانایی گشوده است؛ یعنی بدو توسعه در مال داده، و یا بدو جاه و اعتبار ویژه بخشیده که به آسانی چاره‌سازی نماید.
5. «إنّ إحسانک إلی من کادک من الأضداد و الحسّاد، لأغیظ علیهم من مواقع إسائتک منهم و هو داع إلی صلاحهم.»: به راستی احسان تو نسبت به دشمنان و رشک‌برانت که با تو مکر کنند، بر آنها خشم‌آورنده‌تر است بر آنان، از مواقع بدی کردن تو به آنها، و چنین کاری، آنان را به صلاحشان فرامی‌خواند؛ یعنی چنین کاری سبب ترک دشمنی و حسد آنان خواهد گردید.
6. «الإحسان محبّة.»: احسان سبب دوستی خواهد بود.
7. «الإحسان غنم.»: نیکی کردن به مردم، غنیمت و نفع است.
8. «الإحسان رأس الفضل.»: احسان، در رأس برتری است.
9. «الإسائة یمحاها الإحسان.»: بدی را، احسان محو و نابود خواهد کرد.
10. «الفضل مع الإحسان.»: برتری و فزونی مرتبه، با احسان و نیکویی به مردم است.
11. «الإحسان زخر، و الکریم من حازه.»: احسان، ذخیره است و کریم و بزرگوار کسی است که آن را نگهداری کند.