ابرار دارای یک رتبه عالی الهی‌اند که آن رتبه، بندگی خداست: «إِنَّ الْأَبْرارَ یَشْرَبُونَ مِنْ کَأْسٍ کانَ مِزاجُها کافُوراً»، و این رتبه بندگی خدا را که خدای متعال در وصف بندگانش بیان فرموده، حقیقتی است که مافوقی برای آن متصور نیست. این همان رتبه‌ای است که در تشهّد نماز، پیش از گواهی به پیامبری حضرت ختمی مرتبت، بر بندگی او شهادت داده و می‌گوییم: «اشهد انّ محمّدا عبده و رسوله.»

این رتبه عالی الهی، به ازای آن خوی پسندیده و مهذب ابرار است که بر اثر آن، طاعات، اعمال و عبادات آنان صرفا در مقام بندگی خدا قرار گرفته است و تنها برای رضای حق انجام می‌شود و مبرّای از هر نوع شایبه نفع است؛ به گونه‌ای که در برابر آن، نه انتظار پاداشی در جزای عمل و طاعت خود دارند، و نه توقّع شکر و سپاس را در سر می‌پرورانند؛ آن‌چنان که او می‌فرماید: «إِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً»، و لذا وجه اللّه و رضای خدای متعال مورد نظر آنان است.

صبر و شکیبایی، ویژگی خاص رفتاری ابرار است.
پاداش آنان در ازای صبری است که در طاعات، اعمال و عبادات برای رضای حق