پر خطر را آسان و بى‌خطر پيمود.

اين كار از همه كس ساخته نيست.اگر رهسپرى،مشكل و پر خطر باشد محققا رهبرى،هزار بار مشكلتر است.طينتى پاك بايد و گوهرى اصيل و روحى چون كوه استوار و همّتى چون آسمان بلند و حوصله‌اى چون دريا وسيع و از همۀ اينها مهمتر،دلى بايد از شوق لبريز و سرى از عشق پر شور و روحى از پرتو غيب،روشن تا به نيروى شوق و رهنمائى عشق و پرتو غيب،راه از چاه باز شناسد و از تاريكى نجات يابد و آنگاه گمشدگان مسالك را از مهالك برهاند و به سر منزل مقصود برساند.

اين مقام عالى،اوج كمال انسانى است.كسى كه بدين مرحله رسيد جهان را با هر چه در آنست زير پا مى‌گذارد و از سر منزل طبيعت تا سر حدّ حقيقت بالا ميرود.از خلق مى‌گذرد و به حق مى‌رسد و آنگاه از مرحلۀ وصول نزول مى‌كند تا ديگران را نيز كه در راه طلب از فرط تعب از رفتار باز مانده‌اند،يا چنان سخت در دام طبيعت افتاده‌اند،كه به انديشۀ طلب نيفتاده‌اند در اين سير ابدى راهبرى و راهنمائى كند.كسى كه بدين مقام رسيد رفتارش براى ديگران سر مشق كمال و گفتارش دستور فضيلت و اخلاقست،و سخنانى كه از روح بزرگ او تراوش مى‌كند براى جان‌هاى سرگشته و حيرت‌زده كه در كار خويش فرو مانده و در ظلمات وهم و ترديد فرو رفته‌اند،مانند آب حيات است كه آن‌ها را در جهان معانى،زندگى جاودانى مى‌بخشد.

ميگويند ارزش سخن را بمقام صاحب سخن نشايد سنجيد و در اين مرحله بايد از وضع و مقام گوينده چشم پوشيد و مقام و وضع گفتار را ديد و مرد خردمند بايد گفتار سودمند را اگر چه نقش ديوار