مقدمه چاپ اول

به نام خداى سخن آفرين سخن آئينۀ روح است زيرا تصوّرات و اميال و افكار و معتقدات گويندگان در آن جلوه‌گر مى‌شود و محقّق است كه هر چه روح بزرگتر و نيرومندتر باشد،جلوۀ آن زيباتر و دلپذيرتر است.

بزرگى و توانائى روح را از آثار آن مى‌توان شناخت.كسانى كه در جهان كارهاى بزرگ و شگفت انگيز انجام داده‌اند اعمالشان بر بزرگى و توانائى روحشان شاهدى صادق است.از اين ميانه آن‌ها كه اعمال بزرگ و حيرت‌انگيزشان مايۀ بهبود و كمال و صلاح انسانيت شده در مرحلۀ عظمت و نبوغ،در صف اوّل جاى دارند و از ساير بزرگان جهان ممتازند.اينان در ميان فرزندان انسان مانند خورشيد در ميان ستارگانند كه با حرارت و نور و نيروى خود زندگى و نظم معنوى جهان را از زوال و آشفتگى حفظ مى‌كنند و رفتار و گفتارشان براى راهنمائى كسان،به كمال مطلوب انسانيت و رها ساختن بيخبران از بند هوى و پاى بند شهوت بهترين وسيله است.

در ظلمتكدۀ جهان كه حقيقت با اوهام و ظنون آميخته و راه از چاه هويدا نيست و از تصادم اميال و وظايف و قيود در هر قدم هزاران پيچ و خم و پرتگاه در پيش است،براى فرار از حيرت و گمراهى،بناچار دليل راهى بايد جست و به پرتو او اين راه سخت و