اسم الکتاب : نهج البلاغه با ترجمه فارسى روان المؤلف : مكارم شيرازى، ناصر الجزء : 1 صفحة : 25
وى را به چيزى مقرون دانسته؛ و آن كس كه وى را مقرون به چيزى قرار دهد، تعدّد
در ذات او قائل شده، و هر كس تعدّد در ذات او قائل شود، اجزايى براى او تصوّر
كرده، و هر كس اجزايى براى او قائل شود وى را نشناخته است. و كسى كه او را نشناسد،
به سوى او اشاره مىكند؛ و هر كس به سويش اشاره كند، برايش حدّى تعيين كرده، و
آنكه او را محدود بداند، وى را به شمارش آورده، و آن كس كه بگويد: خدا در كجاست؟
وى را در ضمن چيزى تصوّر كرده، و هر كس بپرسد بر روى چه قرار دارد؟ جايى را از او خالى
دانسته؛ همواره بوده است و از چيزى به وجود نيامده، و وجودى است كه سابقه عدم براى
او نيست، با همه چيز هست، امّا نه اينكه قرين آن باشد، و مغاير با همه چيزاست،
امّا نه اينكه از آن بيگانه و جدا باشد، انجام دهنده است، امّا نه به آن معنا كه
حركات و ابزارى داشته باشد، بيناست حتّى در آن زمانى كه موجود قابل رؤيتى وجود
نداشت، تنهاست زيرا كسى وجود نداشته تا به او انس گيرد، و از فقدانش ترسان و
ناراحت شود.
آفرينش جهان
خلق را ايجاد نمود و بدون نياز به انديشه، و فكر و استفاده از تجربه، آفرينش
را آغاز كرد، و بى آنكه حركتى ايجاد كند و تصميم آميخته با اضطرابى در او راه
داشته باشد، جهان را ايجاد نمود، پديد آمدن هر يك از موجودات را به وقت مناسب خود
موكول ساخت و در ميان موجودات، با طبايع متضاد هماهنگى برقرار نمود؛ و در هر كدام،
طبيعت و غريزه مخصوص به خودشان آفريد، و آن غرايز را ملازم و همراه آنها گردانيد،
او پيش از آنكه آنها را بيافريند؛ از تمام جزئيّات و جوانب آنها آگاه بود، و به
حدود و پايان آنها احاطه داشت، و به اسرار درون و برون آنها آشنا بود. پس از آن
خداوند سبحان طبقات جوّ را از هم گشود، و اطراف آن را باز كرد و فضاهاى خالى ايجاد
نمود، و در آن آبى كه امواج متلاطم آن روى هم مىغلتيد، جارى ساخت، و آن را بر پشت
بادى شديد، و طوفانى كوبنده حمل نمود، پس از آن باد را به بازگرداندن آن فرمان
داد، و بر نگهداريش آن را مسلّط ساخت، و به حدّى كه بايد، مقرون نمود، فضاى خالى
در زير آن گشوده و آب در بالاى آن در حركت بود، سپس خداوند طوفانى برانگيخت كه جز
متلاطم ساختن آن آب، كار ديگرى نداشت، و به طور مداوم امواج آب را در هم مىكوبيد،
طوفان به شدّت مىوزيد، و از نقطهاى دور سرچشمه مىگرفت، بعد از آن به آن فرمان
داد تا آبهاى متراكم و امواج عظيم آب را بر هم زند، و امواج اين درياها را به هر
سو بفرستد، پس آن را همانند مشكى به هم زد.
و با همان شدّت كه در فضا مىوزيد بر امواج آب نيز حمله ور شد، از اوّلش بر
مىداشت و به آخرش فرو مىريخت، و قسمتهاى ساكن آب را به امواج متحرّك مىپيوست،
آبها روى هم انباشته شدند، و همچون قلّه كوه بالا آمدند، و امواج روى آب كفهايى
بيرون فرستاد و آن را در هواى باز و جوّى وسيع بالا برد، و از آن هفت آسمان را
پديد آورد،
اسم الکتاب : نهج البلاغه با ترجمه فارسى روان المؤلف : مكارم شيرازى، ناصر الجزء : 1 صفحة : 25