آيا مرگ پايان زندگى است يا سرآغاز زندگى نوين ديگر؟

مردم غالباً در زمان حال‌ زندگى مى‌كنند، و تنها به آنچه امروز دارند دلخوشند و به اصطلاح «گنجشك روزى» هستند.

كسانى كه در زمان ماضى‌ زندگى دارند نيز كم نيستند، اين دسته همواره پيكرهاى پوسيده حوادث تلخ و شيرين گذشته را از زير خاكهاى فراموشى بيرون كشيده و به تشريح آنها مى‌پردازند، در واقع عمرشان به «نبش قبر گذشته‌ها» مى‌گذرد. دائماً يا بر حوادث تلخ آن اشك مى‌ريزند و يا روى استخوانهاى نياكان قدرتمندشان بالانس مى‌روند و الكى خوشند! در اين ميان، آنها كه به‌ زمان آينده‌، آن هم «آينده دور» بينديشند بسيار كمند.

اين خوددارى از بررسى حوادث آينده كه گاهى شكل «فرار» به خود مى‌گيرد به خاطر چيست؟

آيا به خاطر آن است كه آينده از دسترس حس ما بيرون است و مردم بيشتر «فرزندان حس‌اند» و تنها به اين مادر، انس و علاقه دارند؟

يا اينكه پرده‌هاى ابهامى كه روى آينده را پوشانيده، قيافه آن را مخوف‌