ساخته. لذا از نزديك شدن به آن وحشت مى‌كنند؟

و يا اينكه «آينده» خواه ناخواه با نام پيرى، فرسودگى، و بالاخره مرگ و نابودى آميخته است و اينها همان چيزهائى هستند كه آدمى با تمام وجودش از آنها مى‌گريزد.

ولى به هر حال، على رغم تمام اين دوركشيها و وحشتها، سر و كار ما با آينده هاست، و اين آينده است كه سرنوشت ما در آن نهفته شده، «گذشته‌ها» گذشته‌اند، «حال» هم تا چشم به هم بزنيم به درياى گذشته فرو مى‌ريزد، پس ما مى‌مانيم و آينده‌ها، آينده‌اى طولانى و اسرارآميز كه ناخوانده به سراغ ما مى‌آيد، پس چرا آن را در نيابيم و به آن نينديشيم؟

مرگ آنقدر وحشتناك نيست‌

با تمام اختلافاتى كه در ميان مردم جهان هست، و با همه اختلاف مسيرها و روشهايى كه دارند، از هر كجا و هر نقطه شروع كنند بالاخره در يك جا به هم مى‌رسند و آن نقطه مرگ و پايان اين زندگى است.

نقطه آغاز زندگى فقر باشد يا ثروت، در محيط جهل باشد يا دانش، با خوشبختى توأم باشد يا بدبختى، به هنگام مرگ ناگهان به طرز عجيبى همه در يك سطح قرار مى‌گيرند و مساوات كامل- كه هيچ كس نتوانسته آن را پياده كند- برقرار مى‌شود.

به همين دليل در مقدار عمر و طول زندگى مى‌توان بحث كرد، ولى در مرگ جاى بحث نيست، حتى اگر آب حيات را از ظلمات بيرون آوريم و لا جرعه سر بكشيم زندگى ابدى ممكن نيست.

زيرا طول عمر به مفهوم ابديت نمى‌باشد.