بنويس!

بعد ديدم نه تنها آن نويسنده محترم عرب از اين بحثها استفاده كرده، بلكه بعضى از نويسندگان ديگر نيز- گاهى به همان عبارت و گاهى به عبارت ديگر- بدون اينكه كمترين ذكرى از مأخذ بنمايند، آنها را در كتاب خود آورده‌اند.

شايد اصل موضوع چندان مهم نباشد، ولى آيا بهتر اين نيست كه بجاى گرفتن ابتكارات و مطالب ديگران، مغزهاى نويسندگان محترم در مسيرهاى تازه به كار بيفتد و هر كس به اندازه توانايى خود مشكلى را بشكافد و مسائلى را كه ديگران در زمينه آن مطالعه و بررسى نكرده‌اند مورد بررسى قرار دهد وانگهى از ذكر كردن مأخذ و حق‌شناسى نمودن چه ضررى عائد نويسنده مى‌گردد؟

انكار نمى‌كنم هر نويسنده و دانشمندى حق دارد از افكار ديگران استفاده كند، ولى مادام كه ابتكارات تازه قابل ملاحظه‌اى بر آنها نيفزايد و مطالب را به شكلهاى نوين و كاملتر عرضه نكند واقع بينانه‌تر آن است كه عين عبارات طرف را با ذكر مأخذ در كتاب خود بياورد.

خداوند به همه ما توفيق بيشتر براى خدمت به آيين پاكش مرحمت فرمايد. در پايان اين مقال بار ديگر تكرار مى‌كنم اگر در تكميل مسائل اين كتاب مطلبى به نظر صاحب نظران برسد خواهشمند است براى نگارنده ارسال فرمايند.

قم- حوزه علميه‌

ناصر مكارم شيرازى‌

ذى القعده 1396