نمى ‌كند. براى چنين موجودى داشتن مكان مشخص به معنى محدوديت و حد و پايان داشتن است كه با ذات آن در تعارض است.

چنين موجودى همه جا هست؛ در دريا هست، در دورترين نقاط فضاى پهناور، در درون و برون وجود ما و بالاخره در همه جا هست.

برخى به غلط، شايد تصور كنند كه وجود ذات نامتناهى مانند «اتر» است كه همه جا را پر كرده است و يا مانند امواج فرستنده‌هاى راديويى است كه منطقه وسيعى را زير بال و پر خود مى ‌گيرد. اما اين همان تشبيه و قياسى است كه در اينجا خود را به شكل ديگرى نشان مى ‌دهد. خير، وسعتِ وجودِ ذات نامتناهى مانند گسترش‌ «اتر» يا امواج فرستنده‌هاى راديويى نيست. دليل اين موضوع در اين است كه‌ «اتر» و امواج راديويى اجزايى دارند كه هر جزء با جزء ديگر فرق دارد.

براى مثال اجزاى اترى كه در خانه ماست؛ با اجزاى اتر خانه همسايه فرق دارد و امواج راديوى شهر ما با شهر ديگر حتى با فرض يك منبع فرستنده داشتن و يك موج بودن باز با هم فرق مى ‌كنند. ذات نامتناهى بر خلاف چنين مواردى فاقد اجزاء است و يك موجود بسيط است.

در حقيقت، همه جا بودن ذات نامتناهى به اين معنى است كه او اساساً مافوق مكان است. مافوق مكان بودن به اين معنى است كه مكانها در برابر او يكسان است. چنين نيست كه به يك موجود نسبت به موجود ديگرى نزديكتر يا دورتر باشد. همه وجود او در همه جا هست‌ (اصلًا وجود او همه ندارد!). البته بايد پذيرفت كه تصور چنين چيزى براى بعضى افراد مشكل است زيرا آنها هميشه با موجوداتى سر و كار داشتند كه با هم نسبتهاى مختلفى دارند.

براى روشن شدن موضوع و نزديك كردن مطلب به ذهن، يك‌