اما به راستى اين پرسش فقط در ذهن كودكان طرح مى ‌شود؟ آيا بزرگسالان با چنين پرسشى درگير نيستند؟ بايد قبول كرد اين مشكل آنها نيز هست هر چند از بيان آن شرم دارند اما خود مسئله يك امر ساده و پيش‌پا افتاده نيست و احتياج به يك پاسخ صريح و اساسى دارد.

استدلالهاى عقلى به ما مى ‌گويند: «خداوند همه جا هست در عين حال جا و مكان هم ندارد!» آيا اين جمله متضمن يك تناقض آشكار نيست؟ همانند «دايره مربع» يا به قول معروف نظير «كوسه ريش پهن» نيست؟ خير، موضوع از اين قرار نيست. براى روشن شدن مطلب بايد توضيح مختصرى داد:

ما و همه موجودات عالمِ ماده مكان داريم. مكان داشتن به معنى اشغال يك مقدار مكان است. يك موجود مادى مقدار خاص و معينى از مكان را اشغال مى ‌كند. اگر اينجا باشد، آنجا نيست و اگر آنجا باشد اينجا نيست. اصولًا مفاهيمى مانند «قبل و بعد» و «اينجا و آنجا» بواسطه همين محدوديت موجودات مادى در اشغال مكان به وجود مى ‌آيند. چون ما در يك مكان محدود هستيم، ديگر طبيعى است كه تمام فعاليتهاى ما نيز محدود باشد زيرا فعاليت‌هاى ما در حدود مكانى كه مى ‌توانيم داشته باشيم امكان انجام يافتن دارند.

و به دليل آن كه مكان، محدود است، پس حوزه فعاليت‌هاى ما نيز محدود است.

يك‌ «هستى نامحدود و بى‌پايان» بر خلاف وضعيت موجودات مادى، وابسته به يك نقطه معين نيست و يك مكان مشخص را اشغال‌