مثال تا اندازه‌اى كمك مى ‌كند گر چه ذات نامتناهى خداوند همانند هيچ چيزى نيست تا بتوان در مورد آن مثالى زد. اگر از ما بپرسند حاصل ضرب دو عدد 2 و 2 با يكديگر چقدر مى ‌شود جواب مى ‌دهيم نتيجه عدد 4 است. اگر از ما بپرسند كل بزرگتر است يا جزء جواب مى ‌دهيم كل. اما اگر بپرسند نتيجه اين حاصل ضرب و يا بزرگتر بودن كل از جزء كجاست جواب خواهيم داد در همه جا، در آسمان، در زمين و در هر نقطه‌اى از جهان. اين حقيقت كه كل بزرگتر است از جزء يا نتيجه حاصل ضرب 2 و 2 عدد 4 مى ‌شود، جا و مكان خاص و معينى ندارد. در حقيقت تمام قوانين علمى همين خاصيت را دارند. اين قوانين يك نوع‌ «تجرد» دارند كه آنها را وابسته به مكان خاصى نمى ‌كند. در نتيجه، مى ‌توان درباره آنها گفت با وجود آن كه همه جا هستند اما جا و مكان خاصى ندارند.

بنابراين در مورد خداوند كه مى ‌گوييم او در درون و برون ما هست مانند اين جمله نيست كه خون در رگهاى ما هست. خير، خداوند مانند خون يا غذا يا رگ و پى در درون ما نيست. او مانندِ نظر برخى صوفيه نيز نيست كه معتقدند هستى او عين هستى موجودات است.

خداوند در درون و برون ماست به اين معنى كه هستى او مافوق مكان است. او آنچنان نامحدود است كه هيچ چيز از حيطه هستى او بيرون نيست. او با همه موجودات هست و به عبارت روشنتر همه موجودات به صورت يكسانى در برابر او حاضرند و هستى و بقاء آنها از اوست. اكنون بعد از اين استدلال عقلى بهتر است ببينيم اديان فعلى در اين‌باره چه مى ‌گويد.