پيش از اين كتابى نمى‌خوانى و با دست خود چيزى نمى‌نوشتى، مبادا كسانى كه در صدد (تكذيب و) ابطال سخنان تو هستند شك و ترديد كنند». [1] با اين كه صفحات زندگى او گواهى مى‌دهد كه درس نخوانده بود-/ مع‌الوصف-/ گروهى از يهوديان پيامبر را متّهم كردند كه اين مطالب را از روى كتاب‌هاى پيشين برداشته است، چنان كه قرآن اين تهمت را از آنان نقل مى‌فرمايد:

«و قالُوا اساطِيرُ الاوَّلينَ اكْتَتَبَها فَهِىَ تُملَى‌ عَلَيْهِ بُكْرَةً وَ اصِيلًا* قُلْ انْزَلَهُ الَّذِى يَعْلَمُ السِّرَّ فِى السَّمَواتِ وَ الارْضِ انَّهُ كانَ غَفُوراً رَحِيماً؛ و گفتند: اين همان افسانه‌هاى پيشينيان است كه وى آن را رونويس كرده و هر صبح و شام بر او املا مى‌شود. بگو:

كسى آن را نازل كرده كه اسرار آسمان‌ها و زمين را مى‌داند؛ او (هميشه) آمرزنده و مهربان بوده است». [2] او با اين همه دورى كه از خواندن و نوشتن داشت، باز از نيش تهمت حسودان آسوده نبود؛ اگر فرضاً دو روز كتابى به دست مى‌گرفت، صفحاتى را مى‌نوشت، حربه‌اى به دست مخالفان و دشمنان او مى‌افتاد، ديگر آنچه مى‌خواستند مى‌گفتند و نسبت مى‌دادند!

پيامبر در سنّ دوازده سالگى دقايقى چند همراه كاروان قريش با راهبى كه در راه شام بود ملاقات نمود، اكنون خاور شناسان آن را دستاويز قرار داده و جنجالى به راه انداخته‌اند و با كمال گستاخى مدّعى هستند كه «محمّد» اين حقايق را در آن چند لحظه از راهب شامى آموخته است!

4-/ او مى‌گويد: قرآن، پيامبر را چنين معرّفى مى‌نمايد: «رَسُولٌ مِنَ الللَّهِ يَتْلُوا صُحُفَاً مُطَهّرَةً؛ پيامبرى از سوى خدا (بيايد) كه صحيفه‌هاى پاكى را (بر آنها) بخواند» [3] و ظاهر آيه اين است كه پيامبر قرآن را از رو مى‌خوانده نه از حفظ.

[1]. سوره عنكبوت، آيه 48.

[2]. سوره فرقان، آيه 5 و 6.

[3]. سوره بينه، آيه 2.