صلح عادلانه برقرار سازيد؛ و عدالت پيشه كنيد كه خداوند عدالت‌پيشگان را دوست مى‌دارد. مؤمنان برادر يكديگرند، پس بين دو برادر خود صلح و آشتى برقرار سازيد و تقواى الهى پيشه كنيد، باشد تا مشمول رحمت او شويد».

نكات مهمّى از دو آيه فوق استفاده مى‌شود:

1- مسلمانان در برابر درگيريهاى فردى و گروهى ديگر مسلمانان تماشاگر و بى‌تفاوت نباشند (همان گونه كه متأسّفانه در برخى از موارد ديده مى‌شود) بلكه براى پايان دادن به درگيرى و برقرارى صلح بين طرفينِ درگير اقدام كنند.

2- اگر مسلمانانِ مسؤول و وظيفه‌شناس براى پايان دادن به درگيرى اقدام كردند، امّا يك طرف درگيرى به هيچ وجه حاضر به ترك مخاصمه و سازش نشد، بر مسلمانان لازم است با طغيان‌گر بجنگند، و با توسّل به زور او را وادار به ترك درگيرى و سازش كنند.

3- بعد از تسليم شدن دو طرف دعوا و اعلان آتش‌بس، نبايد آنها را رها كنند، بلكه لازم است تحقيق و بررسى نمايند كه منشأ نزاع چه بوده است؟ و با از بين بردن ريشه اختلاف، از درگيرى مجدّد پيشگيرى كنند.

4- اصلاح بر اساس عدالت باشد، نه اغراض شخصى و خواسته‌هاى نفسانى.

شأن نزول‌

دو قبيله اوس و خزرج، كه جزء انصار و در مدينه سكونت داشتند، در زمان جاهليّت با هم درگير بودند، و به بركت اسلام نزاع‌ها و كشمكش‌ها و درگيرهاى طولانى آنها خاتمه يافت؛ امّا رسوبات آن وجود داشت. لذا يك روز اين دو قبيله با هم گلاويز شدند. برخى معتقدند دو نفر از اين دو قبيله با هم اختلاف داشتند، اختلاف آنها بالا گرفت و منتهى به نزاع و درگيرى شد. هر قبيله‌اى به پشتيبانى از فرد