كه حضرت على عليه السلام جانشين بلافصل پيامبر صلى الله عليه و آله با استفاده از دسترنج خويش، 1000 برده را آزاد كرد. [1]

«أَوْ إِطْعَامٌ فِى يَوْمٍ ذِى مَسْغَبَةٍ* يَتِيماً ذَا مَقْرَبَةٍ* أَوْ مِسْكِيناً ذَا مَتْرَبَةٍ»؛ يا غذا دادن در روز گرسنگى، يتيمى از خويشاوندان، يا مستمندى خاك‌نشين را»

خويشاوندان نبايد ايتام خويش را فراموش كنند؛ زيرا هنگامى كه يتيمى گريه مى‌كند عرش خداوند به لرزه مى‌افتد. [2] همان‌گونه كه فقرا و مساكين، كه از شدّت فقر و نياز خاك‌نشين شده‌اند نبايد فراموش شوند.

«ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ»؛ سپس از كسانى باش كه ايمان آورده و يكديگر را به شكيبايى و رحمت توصيه مى‌كنند».

معناى اين آيه اين است كه كمك به نيازمندان ايمان انسان را قوى مى‌كند. و به تعبير ديگر، انفاق به نيازمندان و كمك به مستمندان مقدّمه ايمان و سفارش به صبر و حصول رحمت و عطوفت الهى است.

بسيارى از جوانان از چگونگى سير و سلوك و برنامه‌هاى عرفانى سؤال مى‌كنند، و گاه به دنبال بعضى از شيّادان عرفان‌نما افتاده و از حقيقت دين دور مى‌شوند، در حالى كه قرآن مجيد برنامه‌هاى عرفانى را به خوبى بيان كرده، [3] و يكى از بهترين برنامه‌هاى سير و سلوك را انفاق فى سبيل اللّه معرّفى مى‌كند. يعنى عبادت و ذكر و تلاوت قرآن و توسّل و مانند آن همه خوب و لازم، امّا سالك بدون كمك به‌

[1]. اين مطلب در روايات متعدّدى آمده، كه تنها در جلد 41 بحارالانوار 10 بار تكرار شده است؛ صفحات 32 و 37 و 43 و 58 و 102 و 110 و 130 (دو مورد) و 133 و 138. جالب اين كه در روايت اخير اين مقدار برده را در زمان حيات حضرت رسول صلى الله عليه و آله آزاد كرد.

[2]. شرح بيشتر را در كتاب اخلاق در قرآن، ج 1 مطالعه فرماييد.

[3]. شرح بيشتر را در كتاب اخلاق در قرآن، ج 1، مطالعه فرماييد.