نيازمندان به جايى نمى‌رسد. انفاق از يك سو مشكل مالى نيازمند را برطرف نموده و دعاى خير او را بدرقه راه انفاق كننده مى‌كند، و از سوى ديگر محبّت و وابستگى به مال دنيا را در دل انسان كمرنگ مى‌سازد. علاوه بر اين كه رحم و عطوفت انسان را پرورش داده، و از قساوت قلب مى‌كاهد.

3- نقش انفاق در جلوگيرى از هلاكت‌

خداوند متعال در آيه 195 سوره بقره مى‌فرمايد:

«وَأَنفِقُوا فِى سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ وَأَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ»؛ و در راه خدا انفاق كنيد؛ و (با ترك انفاق) خود را به دست خود، به هلاكت نيفكنيد، و نيكى كنيد كه خداوند، نيكوكاران را دوست مى‌دارد».

بعضى خيال مى‌كنند اين دو دستور (انفاق كردن و خود را به هلاكت نينداختن) دو دستور جداگانه است و ارتباطى با يكديگر ندارد؛ ولى بزرگان از مفسّران گفته‌اند كه اين دو با هم ارتباط دارد، زيرا تهلكه ثمره ترك انفاق است.

توضيح اين كه: هنگامى كه سنّت انفاق و كمك به نيازمندان در جامعه كمرنگ و يا ترك شود، فاصله طبقاتى زياد مى‌گردد، يعنى روز به روز بر ثروت ثروتمندان و فقر نيازمندان افزوده مى‌شود، و اين فاصله به جايى مى‌رسد كه نتيجه آن ناهنجاريها و شورشهاى اجتماعى مى‌شود، و در شورشها عدّه‌اى از ثروتمندان جان خود را از دست مى‌دهند. بنابراين ترك انفاق توسّط ثروتمندان ممكن است منتهى به هلاكت آنها شود، و لذا براى رهايى از هلاكت لازم است انفاق كنند.

اگر كمونيستها توانستند بخشى از دنيا را به تصرّف خود درآورند با سوء استفاده از همين فاصله طبقاتى بود، آنها در پناه شورشها و درگيريهاى كارگران و كشاورزان و افراد ضعيف و فقير جامعه با ثروتمندان و پولداران، و با سر دادن شعارهاى فريبنده توخالى، بر بخشى از دنيا حاكم شدند.