جهاد خواهيم كرد، چه بسا جمعيت‌هاى كم كه به اراده پروردگار بر جمعيتهاى زياد پيروز شدند و خداوند با استقامت كنندگان است.

«طالوت» با آن عدّه كم اما مؤمن و مجاهد آماده كارزار شد، آنها از درگاه خدا درخواست شكيبائى و پيروزى نمودند. همين كه آتش جنگ شعلهور شد «جالوت» از لشكر خويش بيرون آمد و در بين دو لشكر مبارز طلبيد، صداى رعب‌آور وى دلها را مى‌لرزاند، و كسى را جرأت ميدان رفتن او نبود. در اين ميان نوجوانى بنام «داود» [1] كه شايد بر اثر كمى سن براى جنگ هم به ميدان نيامده بود؛ بلكه براى كمك به برادران بزرگتر خود كه در صف جنگجويان بودند، از طرف پدرش مأموريّت داشت، ولى با اين حال بسيار چابك و ورزيده بود، با فلاخنى كه در دست داشت يكى دو سنگ آن‌چنان ماهرانه پرتاب كرد، كه درست بر پيشانى و سر جالوت كوبيده شدند، و او در ميان وحشت و تعجب سپاهيانش به زمين سقوط كرد، و كشته شد، با كشته شدن جالوت ترس و هراس عجيبى به سپاهيانش دست داد، و سرانجام در برابر صفوف لشكر طالوت فرار كردند و بنى‌اسرائيل پيروز شدند. [2]

شاهد اصلى ما از اين حادثه تاريخى كه در ضمن 6 آيه در قرآن بيان شده، در يك آيه است: «ولمّا بَرزُوا لجالُوتَ و جُنُودِهِ قالُوا رَبَّنَا افرِغْ عَلَينَا صَبرَا وَ ثَبِّتْ‌

[1]. گرچه در آيه فوق تصريح نشده كه اين داود همان داود پيامبر پدر سليمان (عليه السلام) است ولى جمله «و آتاء اللّهُ المُّلكَ و الحكمةَ و علّمَهُ ممّا يَشاء»: «خداوند حكومت و دانش به او داد و از آنچه مى‌خواست به او آموخت» نشان مى‌دهد كه او به مقام نبوت رسيد؛ زيرا اين تعبير معمولا درباره انبياء گفته مى‌شود، در آيه 20 سوره ص درباره داود پيامبر صلّى الله عليه و آله مى‌خوانيم: «و شدَّدْنا ملكهُ و آتيناهُ الحِكْمة»: پايه حكومت او را محكم ساختيم و به او دانش داديم) و از احاديثى كه در ذيل آيه نقل شده به روشنى استفاده مى‌شود كه او همان داود پيامبر صلّى الله عليه و آله معروف بوده است. (تفسير نمونه، جلد 2، صفحه 179).

[2]. اقتباس از تفسير مجمع البيان و الدّر المنثور و قصص قرآن (بالتلخيص) به نقل از تفسير نمونه ذيل آيات مورد بحث.