طالوت فرماندهى سپاه را به عهده گرفت و در مدتى كوتاه لياقت و شايستگى خود را در اداره امور مملكت و فرماندهى سپاه به اثبات رسانيد، سپس آنها را براى مبارزه با دشمنى كه همه چيز آنها را به خطر انداخته بود، دعوت كرد، و به آنها تأكيد نمود تنها كسانى با من حركت كنند كه تمام فكرشان در جهاد باشد، و آنها كه بنائى نيمه‌كاره يا معامله‌اى نيمه تمام و امثال آن دارند (مثلا مسافرى در سفر دارند يا تازه عقد كرده‌اند، و به طور كلى آنهائى كه فكرشان مشغول است و فكرى متمركز براى جهاد ندارند) در اين پيكار شركت نكنند. به زودى جمعيتى به ظاهر زياد و نيرومند جمع شدند و به جانب دشمن حركت كردند. بر اثر راهپيمائى در برابر آفتاب همگى تشنه شدند، طالوت براى اينكه به فرمان خدا آنها را آزمايش و تصفيه كند گفت: به زودى در مسير خود به رودخانه‌اى مى‌رسيد، خداوند به وسيله آن شما را آزمايش مى‌كند كسانى كه از آن بنوشند و سيراب شوند، از من نيستند، و آنها كه جز مقدار كمى ننوشند، از من هستند! همين كه چشم آنها به نهر افتاد، خوشحال شدند و به زودى خود را به آن رسانيدند، و سيراب گشتند، تنها عدّه معدودى بر سر پيمان باقى ماندند. طالوت متوجّه شد كه لشكر او از اكثريتى بى‌اراده و سست عهد و اقليتى از فراد باايمان تشكيل شده است، از اين رو اكثريت بى انضباط و نافرمان را رها كرد و با همان عدّه كم و با ايمان از شهر گذشت و به سوى ميدان جهاد پيش رفت. سپاه كوچك طالوت از كمى نفرات متوحّش شده، به طالوت گفتند: ما توانائى در برابر اين سپاه قدرتمند را نداريم. اما آنها كه ايمان راسخ به رستاخيز داشتند و دلهايشان از محبت خدا لبريز بود، از زيادى و نيرومندى سپاه دشمن و كمى عدّه خود نهراسيدند، با كمال شجاعت به طالوت گفتند: تو

آنچه را صلاح ميدانى فرمان ده، ما نيز همه جا با تو همراه خواهيم بود، و به خواست خدا با همين عدد كم با آنها