و ثروت لازم مى‌دانستند، و هيچ كدام را در طالوت نمى‌ديدند، در برابر اين انتصاب او، سخت به حيرت افتادند، زيرا به عقيده آنها وى نه از خاندان «لاوى» بود كه سابقه نبوت داشتند، و نه از خاندان «يوسف» و «يهودا» كه داراى سابقه حكومت بودند، بلكه از خاندان «بنيامين» گمنام بود، و از نظر مالى نيز تهى‌دست بود، لذا به عنوان اعتراض گفتند او چگونه مى‌تواند بر ما حكومت كند و ما از او سزاوارتريم؟! «اشموئيل» كه آنان را سخت در اشتباه مى‌ديد، گفت: خداوند او را بر شما قرار داده، و شايستگى فرمانده و رهبر به نيروى جسمى و قدرت روحى است، كه هر دو به اندازه كافى در طالوت هست، و از اين نظر بر شما برترى دارد، ولى آنها نشانه‌اى كه دليل بر اين انتخاب از ناحيه خدا باشد، مطالبه كردند! اشموئيل گفت: نشانه آن اين است كه: تابوت (صندوق عهد) كه از يادگارهاى مهم انبياء بنى‌اسرائيل عليهم‌السّلام است و مايه دلگرمى و اطمينان شما در جنگها بوده، در حالى كه جمعى از فرشتگان آن را حمل مى‌نمايند به سوى شما باز مى‌گردد، و چيزى نگذشت كه صندوق عهد بر آنها ظاهر شد، [1] آنها با ديدن اين نشانه فرماندهى طالوت را پذيرفتند.

[1]. چگونه فرشتگان صندوق عهد را آوردند؟ در پاسخ اين سؤال نيز مفسران سخنان بسيار گفته‌اند و از همه روشن‌تر اينكه: در تاريخ آمده است هنگامى كه (صندوق عهد) به دست بت‌پرستان فلسطين افتاد و آن را به بت‌خانه خود بردند، به دنبال آن گرفتار ناراحتى‌هاى فراوان شدند، بعضى گفتند اينها همه از آثار (صندوق عهد) است، لذا تصميم گرفتند آن را از شهر و ديار خود بيرون بفرستند، و چون كسى حاضر به بيرون بردن آن نبود، ناچار آن را به دو گاو بستند و آنها را در بيابان سر دادند، اتفاقاً اين جريان درست مقارن با نصب «طالوت» به فرماندهى بنى‌اسرائيل بود، فرشتگان خدا مأموريت يافتند كه اين دو حيوان را به سوى شهر «اشموئيل» برانند، هنگامى كه بنى‌اسرائيل (صندوق عهد) را در ميان خود ديدند، آن را به عنوان آيت و نشانه‌اى از طرف خداوند بر مأموريت «طالوت» تلقى كردند، بنابراين اگر چه در ظاهر آن دو گاو آن را به طرف شهر آوردند، لكن در واقع بوسيله فرشتگان الهى اين كار انجام شد، و به همين جهت حمل صندوق به فرشتگان نسبت داده شده است، اصولا فرشته و ملك در قرآن و اخبار معنى وسيعى دارد كه علاوه بر موجودات روحانى عاقل، يك سلسله از نيروهاى مرموز اين جهان را نيز در برمى‌گيرد (تفسير نمونه، جلد 2، صفحه 175) (در روايتى آمده كه هر قطره باران را فرشته‌اى حمل كرده و به جانب زمين مى‌آورد، بعضى گفته‌اند شايد مراد از فرشته و ملك همان نيروى جاذبه باشد ولى اين در حدّ احتمالى مورد پذيرش است).