1. واجب الوجود كمال مطلق و مطلق كمال است: خداوند متعال كمالى است كه شائبه نقصان و ضد تكامل و ضد ارزش در او راه ندارد، او موجودى است كه: حاوى و دربردارنده تمام كمالات و بى‌نهايت است، بى‌نهايت به اضافه 1 يا منهاى 1 يا ضرب در 1000 يا تقسيم بر 2 حاصل بى‌نهايت است، پس او خالى از هر نقصى است و خالى از نقص و كمبود، احتياج به عبادت ما ندارد كه رفع نياز كند، و از معصيت ما ضربه‌اى ببيند، حتى ما نمى‌توانيم با اسلام خود منّتى بر ساحت خداوندى بنهيم، بلكه او بر ما منّت دارد، كه خودش به پيامبرش فرمود: (يَمُنُّونَ عَليكَ انْ اسْلَمُوا قُلْ لا تَمُنُّوا عَلىَّ اسلامَكُم بَلِ اللّهُ يَمُنُّ عَليكُم انْ هَديكم لِلْإِيمان) [1]: «آنهابر تو اى پيامبر به خاطر اسلام آوردنشان منت مى‌گذارند بگو منت نگذاريد بر من اسلامتان را، بلكه خداوند منت بر شما گذارده كه هدايت كرد شما را براى ايمان آوردن.»

بله، مثل اين است كه بيمار در اثر خوردن دوايى كه دكتر تجويز كرده و بهبودى يافته، نزد دكتر برود و از او جايزه بخواهد و بر سرش منّت گذارد كه من دواها را خوردم و درمان شدم، اى غافل، دكتر بايد بر سرت منت گذارد كه تو را از چنگال بيمارى و مرگ نجات داد نه تو نسبت به او.

[1]. سوره حجرات، آيه 17.