آدمى را تشكيل مى‌دهند، و معتقدند زيبائيهاى ادبى، شعرى، صنايع ظريفه و هنر به معنى واقعى همه مولود اين حس است با وجود اين چگونه ممكن است، يك قانون صحيح، اين حسّ اصيل را در روح انسان خفه كند، و عواقب سوء عدم اشباع صحيح آن را ناديده بگيرد.

لذا در اسلام استفاده كردن از زيبائيهاى طبيعت، لباسهاى زيبا و متناسب، به كار بردن انواع عطرها و امثال آن، نه تنها مجاز شمرده شده، بلكه به آن توصيه و سفارش نيز شده است، و روايات زيادى در اين زمينه از پيشوايان مذهبى در كتب معتبر نقل شده است.

به عنوان نمونه در تاريخ زندگانى امام حسن مجتبى (عليه السلام) مى‌خوانيم، هنگامى كه: به نماز برمى‌خواست، بهترين لباسهاى خود را مى‌پوشيد، سؤل كردند، چرا بهترين لباس خود را مى‌پوشيد؟ فرمود

: «انّ اللّه جميل يحب الجمال، فاتجمل لربّى و هو يقول خذوا زينتكم عند كلّ مسجد»:

«خداوند زيبا است و زيبائى را دوست دارد و به همين جهت من لباس زيبا براى راز و نياز با پروردگارم مى‌پوشم، و هم او دستور داده است كه زينت خود را به هنگام رفتن به مسجد برگيريد». [1]

در حديث ديگرى مى‌خوانيم كه: يكى از زاهدان ربانى بنام «عباد بن كثير» با امام صادق (عليه السلام) روبرو شد، در حالى كه امام (عليه السلام) لباس نسبتاً زيبائى بر تن داشت به امام گفت: تو از خاندان نبوتى و پدرت (على (عليه السلام)) لباس بسيار ساده مى‌پوشيد، چرا چنين لباس جالبى بر تن تو است؟ آيا بهتر نبود كه لباسى كم اهميت‌تر از اين مى‌پوشيدى؟ امام فرمود: واى بر تو اى عباد!

«مَنْ حرّم زينَةَ الله الّتى اخْرج لعباده و الطيبات مِن الرزق»:

«چه كسى حرام كرده‌

است زينتهائى را كه خداوند براى بندگانش آفريده و روزيهاى پاكيزه را» ... [2] و روايات متعدد

[1]. وسائل الشيعه، جلد 3، ابواب احكام الملابس.

[2]. وسائل، جلد 3، ابواب احكام الملابس، باب 7، صفحه 4.